Laatst zei iemand tegen mij; Natas 1 ding is zeker jouw leven is nooit saai! Ik moest lachen omdat het zo waar is. Ik heb geen saai leven en over een stukje van dit leven wil ik graag bloggen.
Deze blogs gaan onder andere over mijn zoektocht naar een hulphond en de financiering van de opleiding en alles wat ik op deze zoektocht en in mijn dagelijks leven nog meer mee ga maken.
De blogs zijn bedoeld voor mezelf om de avonturen iets overzichtelijker te krijgen en dat ik makkelijk terug kan zoeken, hoe het nu ook al weer zat……
Vind je het leuk om mijn avonturen te volgen? Altijd welkom.
Het avontuur gaat beginnen. …lees het en beleef het met me mee….
Als ik onderweg ben met mijn hondjes voor een lange wandeling, zie ik onderweg een man staan in groene kleding met voor zich een statief met een camera erop met een enorme zoomlens.
Mijn nieuwsgierige aanleg is direct geactiveerd en ik zeg de man vriendelijk gedag en vraag voorzichtig waar hij foto’s van maakt. De man begint enthousiast te vertellen en te wijzen in de boom, kijk daar zit er een. Ik probeer zijn aanwijzingen te volgen maar zie niks. Hij breid zijn aanwijzingen uit en zegt; Daar op die dwarse tak !!! Ehhhhh, welke tak???
Ik knijp mijn ogen een beetje samen en kijk geconcentreerd. Ik vind mezelf iemand die oog voor detail heeft en verbaas mezelf er over dat ik het niet zie. Maar dan opeens, dan zie ik hem ! Een ransuil ! En terwijl ik verder kijk zie ik er steeds meer, tot ik er 5 kan onderscheiden. Ze zijn met het blote oog wel te zien, maar je moet op een bepaalde manier naar de boom en de takken kijken. Je moet weten waar je moet kijken en weten wat je kunt verwachten dan zie je ze pas. Ik vind het behoorlijk filosofisch en ik geef de uilen even mijn volle aandacht.
Van de man, in het groen, mag ik door zijn fototoestel kijken en dan zie ik 1 van de uilen pas echt goed. Bijna bewegingsloos zit hij/zij op een tak, een beetje in elkaar gedoken, met twee oorpluimpjes die recht omhoog steken. Ik vind het geweldig en wordt er helemaal blij van.
Thuis gekomen zoek ik op wat het betekenis kan zijn van een uil als krachtdier. Het is vrij uitgebreid en ik haal er iets uit wat voor mij kan zijn; Intuïtie, het vermogen om te zien wat anderen niet zien… ik moet er om glimlachen want het heeft veel raakvlakken met de situatie bij de uilen in de boom.
Een paar dagen later volg ik een workshop Tiffany (glas bewerking) en we mogen uit een grote doos een ontwerp uitkiezen. Ik kies een vlindertje uit, totdat mijn oog valt op het ontwerp van mijn buurvrouw. Ze heeft een uiltje voor zich liggen, dat kan geen toeval zijn. Ik begin te lachen en vertel mijn medecursisten het verhaal van de uilen in de boom. En mijn vlindertje ? Die wordt snel ingeruild voor een uil😉😄
*de foto bovenaan heb ik zelf een aantal dagen later gemaakt met mijn eigen fototoestel.
Collage van de tv uitzending van het Prinses Beatrix spierfonds in de Tijd voor Max
Afgelopen dinsdag mocht ik meewerken aan een live tv uitzending van het Prinses Beatrix Spierfonds in de Tijd voor Max. Ik vond het heel erg spannend toen ze mij vroegen hieraan mee te doen, niet omdat ik het doel niet ontzettend goed vind maar omdat ik onzeker was of ik wel de juiste persoon was om hier aan bij te dragen.
Ik praat niet super graag over mijn spierziekte, het is zo ontzettend persoonlijk en het maakt me ook kwetsbaar. Liever kom ik over als de sterke Natasja met een grap en een glimlach.
In de voorgesprekken over dit programma heb ik dit kunnen uiten en vertelde ik dat mijn grootste hondenmaatje, mijn assistentiehond, Anoki, altijd bij mij is en dus ook mee naar de studio zou komen. Dit was geen probleem, Anoki was hartstikke welkom. Hoe goed je hond ook getraind is, je weet nooit hoe hij reageert in een nieuwe situatie, in dit geval een tv studio. Het was daarom extra fijn dat de programma makers hier tijd voor vrij maakte, Anoki mocht eerder in de studio rondlopen en kon zo wennen aan alle camera’s en medewerkers.
Anoki voelde zich al snel thuis in de studio, maakte even contact met de opname leider, die zag dat bij mij de spanning best hoog zat, ik had klamme handen, bibberende benen en het huilen stond mij nader dan het lachen. Beide stelde mij gerust, de opname leider door bemoedigende woorden en Anoki door simpel weg naast mij te staan, zijn koppie tegen mij aangeduwd, klaar om gekriebeld te worden.
Daarna ging het snel, het programma startte en voor ik het wist beantwoordde ik de eerste vragen. Even was ik alle spanning vergeten, kon ik spontaan reageren op de foto’s die getoond werden en kon ik vertellen over mijn spierziekte en wat Anoki voor mij betekent.
Tijdens het afsluitende liedje van René van Kooten, wat kan die man mooi zingen, kreeg ik het toch even moeilijk. Maar daar was Anoki weer naast mij en kriebelend over zijn koppie klonken de laatste noten van de piano en was het weer voorbij.
Ik kijk er op terug als een aangrijpende uitzending, de verhalen van Bram en Tobias raakten mij ook diep en ook de mama’s van deze stoere jongens, die elke dag opnieuw strijden tegen de achteruitgang van hun kids die nu nog onvermijdelijk is.
Ik wil iedereen bedanken die aan deze uitzending heeft meegewerkt, de gasten, de ambassadeurs, Jan Kooijman en René van Kooten, de programmamakers van Tijd voor Max, de presentatoren, maar in het speciaal het Prinses Beatrix Spierfonds die zoveel inzet heeft voor wetenschappelijk onderzoek naar spierziekten.
Anoki loopt op een boomstam op aanwijzing. Fotocredits: Yvonne Mol
Elk jaar worden Anoki en ik als team getest, waarbij gekeken wordt of wij als team nog voldoende en naar tevredenheid functioneert.
Daarnaast kan ik vragen stellen aan mijn instructeur over dingen waar we tegen aan lopen of het aanleren van nieuwe vaardigheden.
Van de week was het weer tijd voor zo’n profcheck! Vooraf had ik mij er eigenlijk niet druk over gemaakt. Anoki is een hele stabiele hond en we krijgen vaak feedback uit mijn omgeving dus ik had er alle vertrouwen in dat we deze profcheck ook goed zouden doorlopen.
Toch kwamen er wel wat zenuwen toen het zover was. De test is vrij uitgebreid maar gelukkig is deze nu ook dynamisch ingericht waardoor het op een wat natuurlijke manier verloopt. We zijn een boodschapje gaan doen en onderweg kom je dan een hele hoop handelingen tegen (deuren openen en sluiten, apporteren, aangelijnd en los volgen, afleiding negeren, etc) en kreeg Anoki soms een extra opdracht, zoals bijvoorbeeld een minuutje los af liggen in de winkel vol met afleiding.
Er was ook tijd voor het aanleren van een andere manier om mijn jas aan te trekken ivm een schouderblessure. Echt super fijn om dat samen met je instructeur te doen. Zeker als je zelf pijn hebt is het soms even moeilijk om te bedenken hoe je iets op een andere manier ook kan doen.
De profcheck is dus best een hele “klus” maar goed verlopen en geeft ook weer rust en vertrouwen dat we het goed doen en weer heerlijk verder van elkaar kunnen genieten, op naar het volgende avontuur……
Op de foto, Natasja en Anoki (assistentiehond) Fotocredits: Yvonne Mol
Er zijn in mijn leven regelmatig momenten die zich het beste laten omschrijven in de uitspraak; Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan!
En hoewel ik mij daar best onzeker over kan voelen is het ook mijn sterkste kant. Hierdoor probeer ik van alles uit, wat de ene keer beter uitpakt dan de andere keer. 😅
Toen de vraag over het maken van een specifiek kinderboek op mijn pad kwam, dacht ik niet meteen; Dat ga ik doen!. Ik vroeg wat rond en probeerden anderen te motiveren om dit op te pakken. Al snel zei iemand tegen mij aan wie ik het vroeg; Ik kan geen kinderboek schrijven, ik heb dat nog nooit gedaan, kan je het niet zelf doen?
Deze zin bleef hangen in mijn hoofd en triggerde mijn; Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan…..
Maar zou ik het zelf kunnen? Ik had ook nog nooit een kinderboek geschreven. Ik schrijf wel blogs en artikelen, maar een kinderboek is toch weer echt iets anders.
Toch pakte ik op een ochtend mijn laptop en schreef…..mijn eerste kinderboek.
Daarna volgde een hele nieuwe fase voor mij met alles wat bij een boek daadwerkelijk uitgeven komt kijken. Een fase waarin ik ook meer onzeker werd, kan ik dit echt wel? Ik kijk dan even opzij, want daar zit Anoki dan naast mij. Terwijl ik naar hem kijk, weer ik het weer, ik kan het! Want het boekje gaat over een van de mooiste onderwerpen die er bestaat, assistentiehonden!🥰
*Nieuwsgierig geworden? Uiteraard zal ik het boekje ook op deze site presenteren over niet al te lange tijd…..📖
Gisteren waren we op het strand en nam T. deze foto van Edwin en mij. Ik had gevraagd of hij een paar foto’s van ons wilde maken en nadat Edwin 3 pogingen had gedaan om mij op te “hijsen” stond ik te wiebelen op mijn benen. Ik moest goed opletten dat ik niet struikelde, want ondanks dat ik kleine stukjes kan lopen, is op het strand lopen een extra opgaven. Op de foto hing ik dus half in Edwin zijn armen.
Het gekke is dat als je naar de foto kijkt, je wat anders ziet. De songtekst van Blóf; Laten we dansen, liefste, dansen aan de zee…. schiet meteen door je hoofd, toch?
Op de terugweg van het strand naar huis zat ik weer in mijn rolstoel en reed tussen de wandelende mensen door. Het viel het mij opeens op hoeveel mensen er naar mij keken. Ik ben dat op zich wel gewend, maar eigenlijk loopt “Lassie” altijd naast mij, deze keer niet ivm de hitte.
Ik denk dan altijd dat ze kijken omdat ze Anoki, mijn prachtige hulphond, zien, maar omdat hij dit keer niet mee was, keken ze dus gewoon naar mij. Wat zouden die mensen zien? Hoe zouden ze mij zien? Zien ze de rolstoel als eerst? Kijken ze voornamelijk daarnaar? Of zien ze mij ook echt? En wat is het dan dat je ziet? En maakt het eigenlijk wat uit?
De foto is in ieder geval prachtig en ik zie mezelf op de foto zoals ik mezelf graag wil zien, dansend aan de zee…….oké, oké, een beetje wiebelen aan de zee dan😉
Van de week maakte ik een wandeling met mijn hondjes en overdacht een aantal moeilijke verdrietige situaties die mij erg bezig houden.
Dat is ook de reden waarom ik graag alleen wandel op rustige plekken. Ik kan dan mijn gedachten laten gaan zonder me bezig te houden aan “sociale verplichtingen”.
Onderweg bij een heel mooi grasveld zag ik een jonge vrouw zitten op een bankje. Ze keek uit op een vijver en terwijl ik dichterbij kwam hoorde ik haar zingen. Ik was te ver weg om te horen wat ze precies zong, maar het klonk prachtig.
Toen ik dichterbij kwam stopte ze met zingen en zei me gedag. Ik groette haar terug en ik moedigde haar aan om door te gaan met zingen. Langzaam reed ik verder om haar niet verder te storen en toen zong ze verder, dit keer kon ik haar woorden goed verstaan.
Ze zong het liedje van Jaap Reesema; Alles komt goed. En terwijl mijn gedachten weer terug schoten naar mijn overpeinzingen, zong de jonge vrouw; Leg je hoofd maar op mijn schouder, alles komt, alles komt goed…..
Ze zong precies wat ik nodig had en het ontroerde mij dat deze woorden over het water van de vijver klonken. Ze troostte mij en ik barste in tranen uit. Gelukkig was ik ondertussen ver genoeg van de vrouw dat ze mijn gesnotter niet kon horen of zien. Maar hoe mooi is het eigenlijk dat iemand (een wild vreemde) precies de woorden zingt die je even wilde horen?
We vervolgden onze wandeling, met de troostende woorden nog zachtjes op de achtergrond, alles komt, alles komt goed.. .❤
Artikel voor SHV de Collieclub, Lassie naast de rolstoel.
Lassie!!!! Dat horen we eigenlijk altijd als we over straat lopen. Ook worden we vaak aangesproken als mijn “Lassie” trots naast de rolstoel loopt. De meest gestelde vraag is toch wel; “Ohhh wat een mooie hond, dat is toch een Lassie-hond, hoe heet hij????” Meestal kan ik het niet laten en zeg ik dan met een glimlach; “Het is idd een lassie-hond en we noemen hem toverrijst!”
Na een kleine lachbui, beantwoord ik daarna alle vragen natuurlijk iets serieuzer en leg uit dat Anoki, want zo heet hij echt, mijn assistentiehond is. Een assistentiehond is een hond die geleerd heeft een persoon met een beperking te helpen met het uitvoeren van de dagelijkse bezigheden, of in staat is bij bepaalde beperkingen de persoon vooraf te waarschuwen of van het waarschuwen van hulpdiensten.
Anoki is een ADL-hond, ADL staat voor Activiteiten in het Dagelijks Leven. Een ADL-hond is getraind om iemand met een lichamelijke beperking te assisteren bij allerlei handelingen in het dagelijks leven. Zelf heb ik een spierziekte, de ziekte van Pompe, hierdoor ben ik buitenshuis rolstoel afhankelijk en heb ik heel weinig energie. Anoki helpt me bij heel veel kleine dingen, die bij elkaar een hoop energie schelen voor mij.
Hij raapt bijvoorbeeld van alles voor mij op en geeft het in mijn hand of legt het op schoot. Hij kan de was uit de droger halen, helpen bij de boodschappen en aankleden, deuren openen en sluiten, mijn telefoon opzoeken en ga zo maar door. Hij kan echt ontzettend veel. De meeste mensen die ik spreek zijn dan erg onder de indruk en zeggen dan; “Dus hij doet alles voor je???” en kijken dan vol bewondering naar mijn knappe hond. Ik kan het dan weer niet laten en voeg er nog vrolijk aan toe; “Nou ja, alles niet, we zijn nu bezig met hem te leren autorijden, maar dat lukt nog niet zo goed.” En schiet weer in de lach.
Vervolgens leg ik uit dat een assistentiehond goed getraind is heel veel kan, maar natuurlijk wel gewoon een hond blijft. En natuurlijk is hij ook wel eens “stout” of springt hij ook een keer in dat ene vieze slootje. Maar los van dit alles, is Anoki echt mijn allerbeste vriendje. Doordat hij overal mee naar toe gaat, deel je zoveel met elkaar dat de band heel hecht wordt.
De band tussen Anoki en mij is ook sterk geworden doordat we teamcoaching hebben gedaan bij Bultersmekke Assistancedogs (www.bultersmekke.nl). Met dit teamcoachingsprogramma leid je zelf je hond vanaf pup op. Naast de basisvaardigheden die elke assistentiehond leert, vul je zelf het programma aan met behulp van je coach. Daardoor leert je hond vaardigheden die voor jouw belangrijk zijn.
Je kiest ook zelf het hondenras uit wat bij jou past, uiteraard kijkt je coach daarin mee. Ik wilde graag een schotse herder als assistentiehond. Het uiterlijk trekt me enorm, maar ook het baasgerichte karakter, de alertheid en heel zachtaardig naar andere diersoorten, waren voor mij de grootste pluspunten. Voor mij is Anoki echt de perfecte hond, hij is stabiel, heeft moed en let ontzettend goed op mij. Naast de praktische hulp die hij mij geeft is hij echt mijn maatje en ben ik super trots op hem.
Anoki en Prinses Beatrix (foto is gemaakt door Michael Koeckhoven)
Gisteren wandelde we mee op het oranje pad, georganiseerd door het Prinses Beatrixspierfonds. Met nog ruim 750 wandelaars gingen we op pad en legden één van de vier afstanden te voet of rollend af, en steunden met hun deelname de strijd tegen spierziekten. Wij deden mee met de 6,5 km met team Natassie.
Ik vond het een mooi evenement omdat de meeste sponsor evenementen georganiseerd worden voor het goede doel, maar bij dit evenement kon je juist zelf ook mee doen. Of je dat nou lopend deed of rollend, je was gewoon welkom om mee te doen. De wandeling was goed georganiseerd, in een prachtige omgeving en Anoki was natuurlijk mee.
De wandeling eindigde in de tuin van Paleis Soestdijk en daar was ook Prinses Beatrix om een aantal mensen persoonlijk te verwelkomen. Wij wisten dat ze zou komen en stiekem hoopte ik haar ook te ontmoeten, alleen wij stonden niet in het draaiboek. Maar toen ze eenmaal dichtbij stond konden we het niet laten en een lieve vriendin ging het vragen en loodste ons met een omweg naar haar toe.
We mochten haar volgens het protocol eigenlijk niet aanspreken, maar werden wel aangemoedigd langs haar te gaan. Want wat als het wel lukt? Dapper liep Anoki op haar af en waar ik echt even stil viel door alle spanning en formaliteiten, dacht Anoki er anders over. Geheel op zijn gemak, stak hij zijn lange neus in het boeket van de prinses en ging prinsheerlijk bovenop haar voeten zitten en leunde tegen haar aan!
Het was meteen duidelijk dat ze dat geen probleem vond en liefdevol aaide ze hem even. Ik hoorde ondertussen een hele reeks klikjes, blijkbaar stond er een klein stukje verderop een hoop pers en Anoki werd volop gefotografeerd. Ondertussen vertelde de Prinses spontaan over de honden die ze gehad had en stelde ze wat vragen over Anoki. Hoewel de wereld van deze bijzondere krachtige vrouw en die van mij totaal leken te verschillen, hadden we één ding zeker gemeen, de liefde voor honden. En hoe gaaf is het als je daar dan samen over kan praten, het ging niet over mijn spierziekte, niet over mijn rolstoel, maar gewoon over honden en hoe ze een rol speelden in onze levens. Dat maakte het zo bijzonder!
En Anoki die had geen last van alle protocollen, hij ging er lekker bij liggen, nog steeds op de prinsessen voeten. En ik zag zelfs een paar haren van Anoki op de broek van de Prinses dwarrelen. Wat dat betreft is het heerlijk dat dieren zo puur zijn en dat status hun niet boeit. Voor hun voelt het goed of niet. En hoewel Anoki in functie niet geaaid mag worden, voelde het voor zowel mij als Anoki helemaal goed dat Prinses Beatrix hem even een aaitje gaf. Anoki had het immers zelf heel goed aangegeven dat hij ook van haar gecharmeerd was.
Toen het gesprekje voorbij was, was de glimlach niet van mijn gezicht te poetsen, wat een leuke en bijzondere ontmoeting was het! En de haren van Anoki op de broek van de Prinses dwarrelen nu vast ergens rond in het paleis, op zoek naar nieuwe avonturen…..
Anoki ligt te slapen in de wachtkamer van de tandartspraktijk.
Vandaag moest ik naar de tandarts voor controle. Anoki gaat zoals altijd mee.
Er was een nieuwe tandarts en nieuwe assistente. De assistente raakt niet uitgepraat over hoe mooi ze Anoki vind en bekijkt hem, wanneer hij gaat liggen aan het einde van de behandelstoel.
Tijdens mijn controle verteld de tandarts dat zijn moeder hulphonden opleid. De assistente zit vol vragen die ze ook aan mij stelt, voornamelijk omdat ze nog nooit een schotse herder als hulphond heeft gezien. Maar met je mond open, in een tandartsstoel is het lastig antwoorden. Tussendoor leg ik snel uit dat wij teamtraining hebben gedaan en daarom mijn eigen hond en ras kon uitzoeken.
Als de controle klaar is vraagt de assistente hoe Anoki heet en loopt naar hem toe. Anoki kijkt meteen met een vragende blik naar mij.
De assistente steekt haar hand uit om hem te aaien en vraagt aan mij, bijt ie, als ik dichterbij kom? Ik kan het niet laten en zeg JA, wel met een hele grote lach op mijn gezicht. De tandarts schiet in de lach en de assistente trekt geschrokken haar hand terug en loopt een paar stappen terug.
Ik leg haar vervolgens rustig uit, dat hij dus niet bijt, maar dat ze hem niet mag aaien en het beter is als ze ook niet tegen hem praat. Dat ze hem afleid als ze dat doet, want dan moet Anoki ook op haar letten en zijn taak is om op mij te letten. Oooooohhhh, zegt ze daarom kijkt hij steeds naar jou! Sorry, roept ze ik wist het niet.
Geeft niet, zeg ik, een leermomentje, nu weet je waarom je een hulphond niet mag afleiden, en ik geef de tandarts een knipoog die het gesprek met een glimlach heeft gevolgd.
Ik krijg heel vaak dezelfde vragen over Anoki en op zich vind ik dat niet erg, maar soms ook wel omdat ik voor iets anders kom dan voorlichting geven over mijn hulphond.
Maar ik leg het meestal graag uit, zeker als ik merk dat er oprechte interesse is, vaak is de uitleg met een beetje humor erbij, zoals vandaag. Zo houd ik het voor mezelf ook leuk. 😂
Mijn dieren houden regelmatig een “vergadering”. Ze gaan dan zo liggen dat het lijkt of er allerlei diepliggende afspraken worden gemaakt, waar ik dan vol verwondering naar kijk.
Soms liggen ze allen in een bepaalde richting, en vaak liggen ze net tegen elkaar aan, ik benoem het ook wel als contact liggen. Het is een niet opdringerige, subtiele manier van elkaar net raken en zo verbonden met elkaar zijn.
Op de foto kun je precies zien wat ik bedoel. Het is geen toeval dat ze zo gaan liggen, ook geen gebrek aan ruimte 😉. Ze kiezen ervoor en bespreken hiermee hun onderliggende relatie. Dit gebeurt op een manier waar wij slechts naar kunnen “raden”.
Als wij dieren in de opvang hebben zie ik vaak dat elk dier zijn eigen moment kiest voor een vorm van contact liggen. Het is vaak heel subtiel en soms ook overduidelijk. Maar gaat altijd gepaard met rust en vertrouwen. Evelieke, de Noorse Boskat doet dit vaak door haar staart als een dekentje over het opvang dier te leggen.
Ik vind het een van de mooiste manieren waarop dieren met elkaar kunnen communiceren ongeacht het diersoort. Stiekem ook wel een beetje jaloers op deze prachtige manier van “vergaderen”. 😉😊
Laatst zei iemand tegen mij; Natas 1 ding is zeker jouw leven is nooit saai! Ik moest lachen omdat het zo waar is. Ik heb geen saai leven en over een stukje van dit leven wil ik graag bloggen.
De avonturen van de helpende (honden)pootjes 