Wandelen met de vogeltjes

Anoki, Mishu en Milo🐕🐦🐦

Gisteravond maakten we een wandeling, de vogels gingen ook mee.

T. wilde graag dat ze bij mij zaten omdat hij het vervelend vind dat hij steeds aangesproken wordt op straat over zijn vogels. De meeste vragen die hij krijgt zijn hetzelfde en ik begrijp goed dat hij dat vervelend vind want het is zo herkenbaar met mijn “lassie-hulphond”.

De vogels zaten dus bij mij op de rolstoel, op mijn knieën, zo kon ik ze zelf ook goed in de gaten houden. En ik geef toe, het ziet er wel heel schattig uit, twee van die vogeltjes op schoot. (Zie ook de foto)

In het bos kwam ik een oude vrouw tegen. Ze komt naast me staan en zegt, zooooo dat ziet er leuk uit, wijzend op de vogels. Ja, zeg ik, zeker leuk, alleen heeft er 1 op mijn broek gepoept en ik wijs het poepje aan met een grote glimlach. Jeetje, zegt de oude vrouw, zijn ze zomaar bij je komen zitten? Even raak ik in de war, zou ze dat echt denken? Ik leg uit dat ze van mijn zoontje zijn, die ondertussen ver vooruit is gelopen om onder het gesprek uit te komen. Ze knikt even en ik denk dat ze het begrijpt.

Dan vraagt ze of ze een foto van ze mag maken, want ze vind het zo bijzonder. Is goed, zeg ik, dat kost dan 5 euro. Ze kijkt me aan en ik lach vriendelijk, ze grinnikt en dan pakt ze haar mobieltje en maakt een foto.

Even is ze stil en dan zegt ze. Het lijkt net of ze tegen je praten. Ze kennen jou. Ik leg nog een keer uit dat ze me idd kennen en dat ze van mijn zoontje zijn. Ik raak even afgeleid doordat T. al erg ver vooruit is gelopen en wens haar snel een goede avond en rij verder. Als ik bijna thuis ben, maar ik een spontaan filmpje van Milo en ik begrijp meteen waarom de oude vrouw het zei….

In gesprek met Milo🐦