Gisteren waren we op het strand en nam T. deze foto van Edwin en mij. Ik had gevraagd of hij een paar foto’s van ons wilde maken en nadat Edwin 3 pogingen had gedaan om mij op te “hijsen” stond ik te wiebelen op mijn benen. Ik moest goed opletten dat ik niet struikelde, want ondanks dat ik kleine stukjes kan lopen, is op het strand lopen een extra opgaven. Op de foto hing ik dus half in Edwin zijn armen.
Het gekke is dat als je naar de foto kijkt, je wat anders ziet. De songtekst van Blóf; Laten we dansen, liefste, dansen aan de zee…. schiet meteen door je hoofd, toch?
Op de terugweg van het strand naar huis zat ik weer in mijn rolstoel en reed tussen de wandelende mensen door. Het viel het mij opeens op hoeveel mensen er naar mij keken. Ik ben dat op zich wel gewend, maar eigenlijk loopt “Lassie” altijd naast mij, deze keer niet ivm de hitte.
Ik denk dan altijd dat ze kijken omdat ze Anoki, mijn prachtige hulphond, zien, maar omdat hij dit keer niet mee was, keken ze dus gewoon naar mij. Wat zouden die mensen zien? Hoe zouden ze mij zien? Zien ze de rolstoel als eerst? Kijken ze voornamelijk daarnaar? Of zien ze mij ook echt? En wat is het dan dat je ziet? En maakt het eigenlijk wat uit?
De foto is in ieder geval prachtig en ik zie mezelf op de foto zoals ik mezelf graag wil zien, dansend aan de zee…….oké, oké, een beetje wiebelen aan de zee dan😉
De avonturen van de helpende (honden)pootjes 
Ze zien een stralende jongedame! Groeten Irene
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtige foto 💖i
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtige foto!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een prachtige romantische foto!
En als ik iemand in een rolstoel zie dan denk ik daar niet zo veel van. Behalve misschien dat deze hitte voor die persoon extra lastig moet zijn… Komt denk ik ook doordat mijn schoonmoeder gehandicapt was. Je valt natuurlijk extra op tussen de wandelende mensen, maar so what?
LikeGeliked door 1 persoon