Het talent van Jimmy

Vandaag wil ik graag uitleggen wat het talent van Jimmy is en waarom Jimmy niet mijn hulphond kan worden.

Jimmy is een bijzonder lief en vrolijk hondje wat graag door het leven gaat als een klein clowntje. Hij is gek op mensen en speelt in het bos ook graag met andere honden.

Hij vind ook dat hij nog een puppy is (terwijl hij bijna 2 jaar is) en loopt graag met zijn hondenvriendjes zij aan zij. Ook weegt hij maar 5 kilo en is het een echt schoothondje.

Ondanks dat Jimmy redelijk stoer is voor een klein hondje is hij niet dapper genoeg om hulphondtaken uit te voeren. En heel praktisch gezien. Hij is gewoon te klein en te licht voor mij echt te ondersteunen. Dat neemt niet weg dat Jimmy voor mij een belangrijke hulp is. Hij maakt me vaak aan het lachen door al zijn trucjes en grapjes. Hij bied mij ook warmte en geborgenheid door bij mij te komen liggen.En hij “dwingt” mij elke dag heerlijke wandelingen te maken.

Jimmy is ook een hondje met veel mensenvrienden en fans. Hij hoeft niet alleen op mij te letten, wat een hulphond wel doet. Hij mag zich ook helemaal op een ander richten en daar zet ik hem ook bewust voor in tijdens de dierenbezoeken. Dat kan hij ook heel goed, hij kan mij ook heel goed “vertellen” met zijn lichaamstaal hoe de ander en hijzelf zich voelen. Zo kan hij ook goed ingezet worden bij kinderen en volwassenen die niet kunnen praten. Omdat hij licht en klein is kan hij makkelijk opgetild worden om bij iemand in een rolstoel of op bed te leggen. Door de vele trucs die hij kent is hij ook geschikt voor kinderen met angst voor honden. We bedenken namelijk snel een trucje waardoor het kind moet lachen en zijn angst (al is het voor even) vergeet.

Verder noemen we hem weleens voor de grap een EHBO hondje. Omdat hij erg gevoelig is voor mensen die op de grond liggen. Hij gaat dan altijd even kijken, geeft een likje en vaak gaat hij erbij liggen tot je hem terug roept.

Ik zet Jimmy dus in als therapie- en zorghond in tijdens bezoeken. Maar een hulphond is hij dus niet. 

De meneer die een katje in zijn binnenzak vond.

Vandaag mochten we weer met de dieren van de Zebra-Zorg boerderij op stap om een bezoek op locatie te doen. Dit keer gingen we naar een woongroep voor mensen met Alzheimer.

Tijdens zo’n bezoek (van een uur) gebeurt er zoveel moois en ontroerends en 1 verhaal wil ik jullie niet onthouden.

Om 14:00 komen rustig aan de bewoners binnen. Sommige lopend, sommige in een rolstoel. Waarbij ook een grote meneer in een rolstoel die voor zich uit staart. Ik stel me voor en steek mijn hand uit, hij beweegt niet en kijkt me ook niet aan. Dat geeft niet, maar meteen maak ik me een beetje zorgen hoe ik deze meneer in contact ga brengen met de dieren die ik mee heb genomen.

Hij krijgt een eend op schoot die gaat kwaken. Hij geeft aan dat hij dat teveel kabaal vind, maar aait de eend ook even. Ik kijk de vrijwilliger aan die er bij zit, ze weet ook niet precies of hij het fijn vind met de eend op schoot en haalt hem weer weg.

Dan zet iemand anders een kitten bij hem op schoot. Ik maak me weer even zorgen of het wel goed gaat. Het is namelijk een tamelijk druk katje en de meneer lijkt zo gesloten en ver weg. Maar ook ik vergis me nog vaak in de bijzondere gave van dieren en hun aanpassingsvermogen.

Want tot ieders verbazing kruipt het drukke katje van de schoot van de meneer omhoog en nestelt zich compleet op zijn gemak in de binnenzak van zijn colbert en gaat slapen. De begeleiding roept ohhhhhhh en ahhhh want het ziet er natuurlijk super schattig uit. De meneer reageert echter nog amper maar we besluiten het katje te laten zitten. Na een hele tijd “ontwaakt” de meneer en kijkt in zijn binnenzak, daar vind hij “opeens” een katje! Zijn hele houding verandert, hij wordt zachter en kriebelt het katje bij zijn oren. Nu pas ziet hij het katje echt en een tijdje genieten ze van elkaar. Dan vraagt hij aan mij het katje weer over te nemen en dat doe ik dan ook.

We praten nog even na over het bezoek en de begeleiding geeft aan dat de bewoners het bezoek waarschijnlijk alweer vergeten zijn door hun ziekte maar dat zij toch dankbaar zijn voor het bezoek en dat zij ook zoveel zagen gebeuren op dat moment. De dieren reageerde ook in het moment en maakte zich absoluut geen zorgen of alles wel goed zou gaan. En het katje vind het geen probleem  dat hij “opeens” gevonden werd in de binnenzak. Hij was er gewoon!

(Hopelijk kan ik later nog een foto plaatsen van de meneer en het katje)

VeerKRACHT

Johan en Jack haalde ik op in het dierenasiel als hoopjes ellende, gedumpt bij grofvuil in een kartonnen doosje overgoten met lijm.Hun broertje redde het helaas niet en wat is dat moeilijk zeg. Zo’n klein lijfje dat het opgeeft door wat hem is aangedaan door mensen. Het leven uit zo’n klein en kwetsbaar dier zien wegglijden is ontzettend verdrietig en gaf een enorm gevoel van onbegrip. Waarom?  Waarom doet iemand zoiets? Helaas zat er geen briefje bij de kittens en zullen we het antwoord nooit krijgen.

Jack en Johan zorgde er echter voor dat ik ook niet te lang kon blijven stilstaan bij dit vraagstuk want ze hadden veel verzorging en aandacht nodig. De eerste dagen staarden ze voor zich uit en ik voerde ze met een lepeltje omdat ze gewoon niet de kracht hadden om naar het voer bakje te lopen. Ook lukte het ze niet om naar de kattenbak te gaan. Wat een hoop wasjes betekende.

Wat ik heel bijzonder vond is dat ze meteen ontzettend veel vertrouwen in mij hadden. Ik kon ze knuffelen en kammen en ze genoten van alle aandacht die ze kregen. Hoe kon dat? Hoe konden ze mensen nog leuk vinden? Ook op die vragen kreeg ik geen letterlijk antwoord. Ik kon het alleen vertalen in een soort veerkracht die vele dieren bezitten. De kracht om trauma’s achter je te laten en terug te “veren” in het leven. Deze kracht was bij Johan en Jack heel groot,  dat hebben ze de weken erna wel laten zien. Ze knapte op en begonnen met spelen. Ook lieten ze zien hoe ze elkaar konden steunen. Ze hielden elkaar in het begin letterlijk vast en later toen Jack nog een keer flink ziek werd bleef Johan dicht bij hem in de buurt en ging beschermend bovenop hem liggen.

En ook hier veerde ze weer terug in hun kracht.Vandaag zijn ze klaar om naar hun gouden mandje te vertrekken. Vaak wordt er gevraagd of we de opvang dieren niet willen houden? En of het niet moeilijk is als ze weer weg gaan? Ja dat vinden we zeker moeilijk maar als ze weg gaan betekent het dat het goed met ze gaat. En als we de opvang dieren allemaal zouden houden dan kunnen we ook geen opvang meer doen want dan wordt het te vol in huis.

Voor nu zijn we, Jack, Johan en hun overleden broertje dankbaar voor de wijze lessen die zij ons hebben gegeven en hebben we genoten van hun veerKRACHT. En laten we stiekem ook een traantje omdat we ze natuurlijk ook gaan missen. Het gaat jullie goed mannen! 

Ahhhhhh….een pad op mijn pad

Vanmiddag tijdens een heerlijke boswandeling, overwoog ik telkens welk pad ik zou nemen. Ook bedacht ik of ik (en deze is speciaal voor Mik) linksom of rechtsom zou gaan.  Uiteindelijk kwam ik in hele filosofische gedachten terecht, gemixed met hele praktische, zal ik dat pad nemen? Waar leid dit pad heen? Wil ik dat? Lukt dat met mijn rolstoel? Wie zal ik op dat pad tegenkomen? Welk doel had ik ook alweer? En oeps, let je even niet op het pad en kijk je omhoog, zit je bijna vast in het zand(pad)!

Als ik samen met een vriendin een wandeling maak met de honden nemen we vaak paden die voor mij onbekend zijn. Aan het begin van zo’n pad zeg ik vaak een tikje bezorgd; ik weet niet of dit lukt met de rolstoel. Zij zegt dan altijd; we zien wel en anders gaan we gewoon terug en kiezen we een ander pad.

De hele boswandeling door bleef dit het thema dat door mijn hoofd rond spookte. Ik had 4 jaar hetzelfde pad gelopen met Isa gelopen en toen kwamen we op het punt om ieder ons eigen weg te gaan. Vaak vraag ik me nog af; waarom? Het antwoord komt echter niet altijd direct en op een dag hoop ik hier een duidelijk antwoord op te geven.

Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Is een uitdrukking die veel mensen gebruiken. Ik zelf ook, want ik heb ervaren dat er vele mensen maar ook dieren, vanzelf op je pad tevoorschijn komen. Een mooi verhaal vind ik altijd nog dat toen onze kat was overleden, ik zei; er komt wel weer een nieuwe kat maar die komt vanzelf op ons pad. Toen een paar weken later onze (inmiddels overleden hond) lieve Ryan uit de bosjes het pad opkwam met een (gedumpte)kitten op zijn kop. wist ik meteen, dit katje kwam zo letterlijk op ons pad, deze mag bij ons blijven wonen.

Op precies dezelfde plek eindigde vandaag mijn route door het bos, ik reed het hek uit en daarna vol in de remmen…..want wat zat er op mijn pad? Een pad ! Snel keek ik om mij heen of iemand hem er misschien expres had neergezet. Maar de pad bleef rustig zitten en ik kon een foto maken, waarna hij rustig weg hupte.

Een pad op mijn pad. Toeval of niet? ?? Ik moest er in ieder geval even heel hard om lachen.

Een teckel of een Duitse herder? Of toch?

Tijdens het dagdromen over een nieuwe hulphond bedenk ik me me vaak hoe hij/zij eruit zal zien. Reutje of teefje? Welke kleur? Wat voor een vacht? Wat voor een uitstraling?

Praktisch gezien is het fijn als de hond minimaal 20 kilo weegt en een schofhoogte heeft tussen de 50 en 65 cm. Dit omdat de taken die de hond zou gaan uitvoeren ook goed te doen zijn.

Maar ja, dat is wel een heel ruime omschrijving☺. Oké, oké de teckel valt af!

Ik heb zelf wel al wat ideeën maar ben ook super benieuwd wat mijn “volgers”, jullie dus, vinden. Welk hondenras past bij mij? Ik lees graag je reactie hieronder!

Wil je meer lezen?:

https://natasjakoeckhoven.wordpress.com/2016/07/02/het-avontuur-kan-beginnen/

Of meld je aan om ons te volgen!

https://natasjakoeckhoven.wordpress.com/https://natasjakoeckhoven.wordpress.com/

Wil je even voor mij….

Wil je even voor mij…..De deur dicht doen? Mijn sleutels oprapen? Dat kastje opendoen? De post pakken? Mijn jas uitdoen? Mijn portemonnee aangeven?

En zo zijn er nog tig kleine vragen die ik vaak moet stellen op een dag omdat die kleine dingen mij te veel energie kosten.

Ik vind het zelf verschrikkelijk om te vragen. En ik probeer zoveel mogelijk zelf te doen en ik wil het ook zelf doen, maar vaak ben ik simpelweg te moe. Soms zelfs ook te moe om het te vragen, dan denk ik laat maar, dan maar even niet.

Toch is het een gegeven dat je bij je ziekte erbij krijgt. Je zult vroeg of laat hulp moeten vragen aan de mensen om je heen. Heel irritant en frustrerend, vooral als je, net als ik, in de eeuwige opstandige (peuter) fase zit; ZELF DOEN. 

Want hoe irritant is het als je sleutels uit je handen vallen en je moet iemand anders vragen ze op te rapen? En wat als er dan ook net niemand in de buurt is? Geen man overboord want ik kan het heus wel zelf maar dat kost gewoon een heleboel energie omdat mijn lijf niet meewerkt en als je dat de hele dag door nog zo’n 50 keer hebt met allerlei kleine dingen dan zit je dag vol met “nutteloze” bezigheden en snap je niet waar je zo oververmoeid van bent geworden.

Ik ga hier niet beweren dat een hulphond dat allemaal gaat oplossen. Maar er zijn wel een paar hele waardevolle toevoegingen. A, de hond is eigenlijk altijd bij jouw in de buurt, hij hoeft niet naar school of naar zijn werk (hij is al op zijn werk). En B, de communicatie verloopt veel minder vermoeiend en de hond is snel tevreden met een dank je wel, in de vorm van een hondenkoekje of een aai over zijn koppie.

En in plaats van 50 kleine vermoeiende handelingen voor mij. Is dat voor de hond heerlijk werken voor het baasje, lekker bezig zijn en een heleboel beloningen ☺

Even wat dingetjes uitleggen. ….

Mijn avonturen zijn stiekem al een tijdje geleden begonnen, dus hoogste tijd om wat dingetjes uit te leggen zodat jullie me een beetje kunnen bijhouden.

Toen Isa ging verhuizen (oktober 2015) omdat we niet meer samen een hulphondenteam konden blijven. Was mijn eerste reactie; ik weet niet of er ooit nog een nieuwe hulphond komt!

Ik was er zo verdrietig over en nog steeds stromen de tranen over mijn wangen als ik aan haar denk. Maar Isa is zeer gelukkig bij haar nieuwe baasje en het wordt tijd voor mij om ook verder te gaan.

Op de supportbeurs (in mei 2016) sprak ik met de trainers van mijn hulphondenschool (BultersMekke) en zij stelde voor in het najaar te gaan starten met een pilot voor een nieuwe hulphond en de financiering daarvan. Ik voelde me vereerd en in totale paniek tegelijkertijd. Was dit wat ik wilde? En was ik er al aan toe? Ik besprak het met een paar hele lieve mensen in mijn omgeving en zei zeiden allemaal hetzelfde; DOEN. Een hulphond aan je zijde heb je nodig en past bij jou…

Langzaam begon ik al te dromen van een nieuw maatje, ik vind het heel spannend maar ik wist zeker, er is genoeg ruimte in mijn hart voor een nieuwe hond en Isa zal daar ook altijd blijven.

Het avontuur kan beginnen. ..

Laatst zei iemand tegen mij; Natas 1 ding is zeker jouw leven is nooit saai! Ik moest lachen omdat het zo waar is. Ik heb geen saai leven en over een stukje van dit leven wil ik graag bloggen.

Deze blogs gaan onder andere over mijn zoektocht naar een hulphond en de financiering van de opleiding en alles wat ik op deze zoektocht en in mijn dagelijks leven nog meer mee ga maken.

De blogs zijn bedoeld voor mezelf om de avonturen iets overzichtelijker te krijgen en dat ik makkelijk terug kan zoeken, hoe het nu ook al weer zat……

Vind je het leuk om mijn avonturen te volgen? Altijd welkom.

Het avontuur gaat beginnen. …lees het en beleef het met me mee….