Een spierziekte, is elke dag strijden tegen achteruitgang…

Collage van de tv uitzending van het Prinses Beatrix spierfonds in de Tijd voor Max

Afgelopen dinsdag mocht ik meewerken aan een live tv uitzending van het Prinses Beatrix Spierfonds in de Tijd voor Max. Ik vond het heel erg spannend toen ze mij vroegen hieraan mee te doen, niet omdat ik het doel niet ontzettend goed vind maar omdat ik onzeker was of ik wel de juiste persoon was om hier aan bij te dragen.

Ik praat niet super graag over mijn spierziekte, het is zo ontzettend persoonlijk en het maakt me ook kwetsbaar. Liever kom ik over als de sterke Natasja met een grap en een glimlach.

In de voorgesprekken over dit programma heb ik dit kunnen uiten en vertelde ik dat mijn grootste hondenmaatje, mijn assistentiehond, Anoki, altijd bij mij is en dus ook mee naar de studio zou komen. Dit was geen probleem, Anoki was hartstikke welkom. Hoe goed je hond ook getraind is, je weet nooit hoe hij reageert in een nieuwe situatie, in dit geval een tv studio. Het was daarom extra fijn dat de programma makers hier tijd voor vrij maakte, Anoki mocht eerder in de studio rondlopen en kon zo wennen aan alle camera’s en medewerkers.

Anoki voelde zich al snel thuis in de studio, maakte even contact met de opname leider, die zag dat bij mij de spanning best hoog zat, ik had klamme handen, bibberende benen en het huilen stond mij nader dan het lachen. Beide stelde mij gerust, de opname leider door bemoedigende woorden en Anoki door simpel weg naast mij te staan, zijn koppie tegen mij aangeduwd, klaar om gekriebeld te worden.

Daarna ging het snel, het programma startte en voor ik het wist beantwoordde ik de eerste vragen. Even was ik alle spanning vergeten, kon ik spontaan reageren op de foto’s die getoond werden en kon ik vertellen over mijn spierziekte en wat Anoki voor mij betekent.

Tijdens het afsluitende liedje van René van Kooten, wat kan die man mooi zingen, kreeg ik het toch even moeilijk. Maar daar was Anoki weer naast mij en kriebelend over zijn koppie klonken de laatste noten van de piano en was het weer voorbij.

Ik kijk er op terug als een aangrijpende uitzending, de verhalen van Bram en Tobias raakten mij ook diep en ook de mama’s van deze stoere jongens, die elke dag opnieuw strijden tegen de achteruitgang van hun kids die nu nog onvermijdelijk is.

Ik wil iedereen bedanken die aan deze uitzending heeft meegewerkt, de gasten, de ambassadeurs, Jan Kooijman en René van Kooten, de programmamakers van Tijd voor Max, de presentatoren, maar in het speciaal het Prinses Beatrix Spierfonds die zoveel inzet heeft voor wetenschappelijk onderzoek naar spierziekten.

Wil je de uitzending nog nakijken? Dat kan via deze link: https://www.npostart.nl/tijd-voor-max/15-11-2022/POW_05411625

Je neemt die hond toch niet mee naar binnen?!

Op de foto staat Anoki met een knuffel, die in de week van toegankelijkheid gegeven is aan instellingen/organisaties die zich extra inzetten om assistentiehonden en hun baasjes zich extra welkom te laten voelen

Je neemt die hond toch niet mee naar binnen ?! Zegt de medewerkster van het bloedlab verschrikt. Jawel, zeg ik, het is een assistentiehond, hij mag ook het ziekenhuis in dus hier ook, zeg ik resoluut.

Maar er mogen geen huisdieren mee naar binnen, probeert ze opnieuw en blijft in de deuropening staan. Het is een assistentiehond, Mevrouw, hij mag gewoon mee naar binnen! Leg ik opnieuw geduldig uit.

Maar gaat hij dan niet gek doen? De medewerkster is nog niet overtuigd en kijkt wat bang, maar ondertussen rij ik met mijn rolstoel alvast naar binnen, als teken dat ik toch echt MET hond naar binnen kom. Ik leg het verder uit; het is een assistentiehond die speciaal getraind is, hij gaat niet gek doen, hij is mee om mij te helpen.

Ik laat hem naast mij liggen in de afnamekamer. Want ik begrijp heus wel dat als je wat bang bent voor honden, Anoki best groot is. Terwijl Anoki rustig is gaan liggen, besluit de medewerkster dat het veilig is en begint de bloedafname voor te bereiden. Ondertussen is haar nieuwsgierigheid gewekt en vraagt ze wat voor taken hij heeft en hoe hij mij helpt. Ik leg het uit en haar ogen worden weer groot, nu van verbazing, kan hij dat allemaal? En hij is zo rustig. Dit herhaald ze zelfs een paar keer. Waarschijnlijk om zichzelf te overtuigen, dat er dus ook honden kunnen zijn die niet gek doen😂. Ik moest er ondertussen toch een beetje om grinniken en ben blij dat ik zo daadkrachtig naar binnen ben gegaan en daardoor de discussie redelijk kort bleef en positief werd afgesloten.

Ik was zelf niet zo lekker, dus ik wilde perse dat Anoki dicht bij me zou blijven. Daarom straalde ik waarschijnlijk ook uit, geen discussies met mij vandaag. En dat werkte gelukkig😅. Vlak daarvoor had ik nog een afspraak op een andere voor ons onbekende plek, het b12 institute. Ik had daar een afspraak en had niet van te voren gemeld dat ik een assistentiehond mee had. Meestal doe ik dat wel, om discussies aan de deur te vermijden.

Het grappige was dat ik daar met dezelfde houding binnen kwam en ze daar heel anders reageerden. Ze vonden hem fantastisch en zooooo mooi en de medewerksters onderling zeiden meteen, die hond mag je niet afleiden! Dat was een fijn welkom!

De toegankelijkheid van assistentie-honden zal nog best een tijdje aandacht nodig hebben. Maar wat was ik blij en trots dat we gisteren weer heel wat mensen hebben kunnen laten zien dat een assistentie hond prima mee naar binnen kan😄🐕.

*Op de foto staat Anoki met een knuffel, die in de week van toegankelijkheid gegeven is aan instellingen/organisaties die zich extra inzetten om assistentiehonden en hun baasjes zich extra welkom te laten voelen.

Wandelen met de vogeltjes

Anoki, Mishu en Milo🐕🐦🐦

Gisteravond maakten we een wandeling, de vogels gingen ook mee.

T. wilde graag dat ze bij mij zaten omdat hij het vervelend vind dat hij steeds aangesproken wordt op straat over zijn vogels. De meeste vragen die hij krijgt zijn hetzelfde en ik begrijp goed dat hij dat vervelend vind want het is zo herkenbaar met mijn “lassie-hulphond”.

De vogels zaten dus bij mij op de rolstoel, op mijn knieën, zo kon ik ze zelf ook goed in de gaten houden. En ik geef toe, het ziet er wel heel schattig uit, twee van die vogeltjes op schoot. (Zie ook de foto)

In het bos kwam ik een oude vrouw tegen. Ze komt naast me staan en zegt, zooooo dat ziet er leuk uit, wijzend op de vogels. Ja, zeg ik, zeker leuk, alleen heeft er 1 op mijn broek gepoept en ik wijs het poepje aan met een grote glimlach. Jeetje, zegt de oude vrouw, zijn ze zomaar bij je komen zitten? Even raak ik in de war, zou ze dat echt denken? Ik leg uit dat ze van mijn zoontje zijn, die ondertussen ver vooruit is gelopen om onder het gesprek uit te komen. Ze knikt even en ik denk dat ze het begrijpt.

Dan vraagt ze of ze een foto van ze mag maken, want ze vind het zo bijzonder. Is goed, zeg ik, dat kost dan 5 euro. Ze kijkt me aan en ik lach vriendelijk, ze grinnikt en dan pakt ze haar mobieltje en maakt een foto.

Even is ze stil en dan zegt ze. Het lijkt net of ze tegen je praten. Ze kennen jou. Ik leg nog een keer uit dat ze me idd kennen en dat ze van mijn zoontje zijn. Ik raak even afgeleid doordat T. al erg ver vooruit is gelopen en wens haar snel een goede avond en rij verder. Als ik bijna thuis ben, maar ik een spontaan filmpje van Milo en ik begrijp meteen waarom de oude vrouw het zei….

In gesprek met Milo🐦

Anoki en de drugshandel

Toen we een tijdje geleden op vakantie waren in Spanje viel het me mee hoe snel Anoki zich aanpaste. We hadden een groot huis gehuurd samen met vrienden. Anoki was met deze groep vrienden wel bekend maar op deze plek en deze samenstelling waren we zo nog niet eerder op reis geweest. Maar Anoki is volwassen geworden en vind snel zijn rust. Hij bestudeerde de eerste dagen hoe onze vakantie huisgenoten zich gedroegen en accepteerde de nieuwe situatie moeiteloos.

Het huis had meerdere terrassen en een tuin. De tuin lag aan de straatkant, waar meerdere woningen stonden en redelijk wat verkeer doorheen ging. Het viel al snel op dat Anoki op bepaalde auto’s reageerde. Ik stoorde mij er een beetje aan omdat ik er niet van hou als hij gaat blaffen. Maar ook schoot door mijn hoofd. Als hij blaft heeft hij daar een reden voor, ook al is die voor mij niet altijd duidelijk.

Halverwege de vakantie kregen we op een avond bezoek van de Spaanse politie. Ik schrok er zelf een beetje van want ik dacht dat Anoki wel zou reageren. Maar dat deed hij niet. De politie maakte duidelijk dat ze iemand zochten maar wij herkende de naam niet die ze noemden en gelukkig lieten ze het daarbij en vertrokken weer. Anoki bleef verder rustig, dus ik vertrouwde er ook op dat we geen ongewenste bezoeker hadden op ons terrein. Toch wel fijn zo’n “waakhond”. 😉

Niks aan het handje dus…..maar Anoki bleef wel regelmatig aanslaan als er auto’s stopte bij het huis aan de overkant.

Ik besloot eens te kijken wat er gebeurde bij het huis en zag dat er pakketjes over de schutting werden gegooid. En langzaam begon bij mij het kwartje te vallen.

In de raamopening van het huis aan de overkant zat ook elke middag een oude dame. Ze zwaaide altijd naar mij en probeerde een praatje te maken. Mijn Spaans is echter waardeloos, maar de oude dame liet zich daardoor niet uit het veld slaan en maakte met gebaren toch telkens een “praatje” met mij. Ik vond het leuk en zwaaide en gebaarde terug.

Op een nacht lag ik wakker en hoorde ik de hele nacht door auto’s stoppen en weer wegrijden bij het huis aan de overkant. Toch wel heel vreemd…

Aan het einde van de vakantie spraken we de “klusjesman” van ons vakantiehuis. We konden het niet laten en vroegen voorzichtig of hij wist waarom er zoveel auto verkeer was in de straat die pakketjes afleverden. Hij voelde zich er zichtbaar ongemakkelijk bij, maar vertelde dat het een drugspand was en dat er verhandelt werd. Ik schoot in de lach! Dat was het dus! Al die auto’s dat waren dealers en gebruikers geweest, we hadden gewoon een drugspand aan de overkant van ons vakantiehuis. En de oude dame, die hield toezicht vanuit het raam, ze was een heuse “drugsbarones”.

Onderweg naar huis, realiseerde ik me dat ik regelmatig het grapje gebruik dat Anoki eerst drugsopsporingshond is geweest voor hij hulphond werd. (dit zeg ik als hij zijn lange neus in een tas oid steekt) Maar nu bleek dus, dat hij keurig had aangegeven dat die auto’s in de straat niet pluis waren. Misschien zat er in mijn grapje, toch (onbewust) een kern van waarheid. Ik zeg, goed gedaan Anoki, we houden het “grapje” er gewoon in!

Mediatraining bij Inholland

Vandaag een ongebruikelijke hulphondentraining gedaan! Mediatraining 🙂

De studenten van de Hogeschool Inholland hadden vandaag als opdracht een live uitzending te organiseren in de tv studio van hun school. Ze hadden daarvoor gasten uitgenodigd die werden geïnterviewd over hun speciale dier. Een van de gasten was helaas verhinderd en wij mochten invallen.

Dit hebben we gekoppeld aan de hulphondentraining die al gepland stond voor vandaag. Een echte win win situatie want zo waren de studenten blij met een vervangende gast en konden wij Anoki een heuse mediatraining geven met echte camara’s en opnames. Dit komt vast nog eens van pas met ons ambassadeurschap.

Anoki blijkt toch een echte Lassie te zijn, want hij draait zijn pootje er niet voor om, of toch wel…. hij had al snel door dat hij de harten kon veroveren van de studenten door super schattig op de bank te gaan liggen. Eerst even het dekentje goed leggen natuurlijk en daarna hup met 4 pootjes in de lucht! Hoe leuk kan een mediatraining zijn ??? (zie de foto’s)

 

* met dank aan Sandra Dekker voor het maken van de foto’s

 

We zijn begonnen…..

Begonnen met de opleiding

Heel vaak krijgen we de vraag of we al begonnen zijn met de hulphondenopleiding. En ja, we zijn begonnen! De hulphondentrainer komt dan bij ons thuis en samen bespreken we elke keer de voortgang door en bespreken we hoe ik daarmee om ga.

En kort door de bocht, het gaat heel goed! We besteden veel aandacht aan het leren kennen van elkaar. Doordat we beide weten hoe we reageren wordt onze band steeds beter. Anoki heeft bijvoorbeeld zelf 2 manieren aangegeven om contact met mij te maken in situaties die voor hem of voor mij moeilijk zijn. Hij komt dan of rechts heel dicht naast mijn rolstoel staan, zodat ik hem makkelijk kan aanraken. Of hij komt met zijn voorpootjes op mijn voetensteun van mijn rolstoel staan. Zo kunnen we even een momentje samen hebben en is het voor iedereen ook duidelijk dat we even alleen oog voor elkaar hebben. Het was heel gaaf om dit te ontdekken en om hier samen een weg in te vinden.

Basistest

Verder zijn we in de training bezig met de onderdelen van de basistest. Dit zijn basisvaardigheden die Anoki sowieso moet beheersen als hulphond. Onderdelen hiervan zijn op commando zitten, liggen, komen, naar je plaats. Maar ook netjes meelopen aan de lijn, het niet aannemen van voer (als ik zeg dat het niet mag). En nog heel veel meer. Heel veel onderdelen gaan al goed en andere hebben nog wat aandacht nodig.

Vreemde plekken

Ook neem ik Anoki steeds meer mee naar voor hem vreemde plekken, zoals winkels, bijeenkomsten, op visite en binnenkort naar het ziekenhuis. Zo kan hij hier ook aan wennen. Ik zie dat hij dit soort dingen nog iets moeilijker vind en soms gaat hij blaffen. Dit vind ik dan weer moeilijk (vooral omdat ik niemand tot last wil zijn met mijn hond), maar hierin gaan we ook onze weg vinden, dit heeft tijd nodig. Bovendien vergeet ik wel eens dat Anoki nog maar 1 jaar is en al zo ontzettend veel heeft geleerd en dat nog steeds aan het doen is. Vol enthousiasme trainen we en groeien we verder!

*Op de foto zie je Anoki in de rehazaal bij de Fysio. Hier is hij al goed gewend en voelt hij zich helemaal happy.

 

Een baan erbij….

Deze foto’s zijn gemaakt tijdens de fotoshootdag in Heemstede, gemaakt door Tineke Giesbers.

Tijd voor een update!

Het gaat heel goed met de crowdfund, we staan nu op 64% en we zijn super trots dat we al zo ver gekomen zijn in korte tijd! Het is echt wel een hele klus om zover te komen en ik roep wel eens gekscherend dat ik een baan erbij heb. Zo voelt het wel, een hele leuke uitdagende baan met ook veel emotie.

Normaal is mijn “medische wereldje” en alles wat daarbij komt kijken iets wat ik niet snel deel met andere, maar door deze zoektocht en de crowdfunding is het iets geworden wat ik nu met honderden mensen deel. Dat is heel gaaf en soms voelt het ook als een hele verantwoordelijkheid. Ik ben erg perfectionistisch aangelegd en in dit proces is dat een lastige eigenschap want niet alles gaat perfect. Maar laat dat nou ook net mijn uitdaging zijn voor 2017; Niet perfect is ook oké!

Soms heb ik even een glaasje limo nodig, maar wat betreft de crowdfunding toch ook weer minder dan ik dacht. Elke keer als er een “dipje” dreigt aan te komen gebeurt er weer iets super leuks of ontroerends en gaan we weer vol frisse moed verder.

Met Anoki gaat het ook heel erg goed, hij is echt goed gewend en ik aan hem. We maken heel veel wandelingen in het bos samen met zijn kleine vriendje Jimmy. Ik besteed veel aandacht aan ontspanning en basistraining met hem. En daag hem soms uit met kleine opdrachtjes, dit vind hij fantastisch! Het is echt een hond die ontzettend graag iets voor je wil doen en hij leert heel snel. Ik heb hem geleerd de voordeur open te maken en je merkt dat hij blij is met deze taak, dus we hebben alle vertrouwen erin dat hij straks tijdens zijn opleiding vele taken erbij kan leren en mij straks echt kan helpen.

Voor nu blijft mijn crowdfund-baan even op de voorgrond staan, ik hou jullie uiteraard op de hoogte!

 

Ondersteboven..12% ..en 300 kindjes verder!

Het is moeilijk samen te vatten hoe het de afgelopen week is gegaan, de eerste week van de crowdfund. Op vrijdag avond drukte ik bibberend op de online knop van de crowdfund. Nu bijna een week later zijn er al enorm veel giften gedaan en staat de teller al op 12% wat natuurlijk geweldig is!

Om tot de 100% te komen en dus de volledige studiebeurs voor Anoki te halen staan er nog hele leuke evenementen en acties gepland. 

Vandaag was de aftrap van de gastlessen op de Nicolaasbeetsschool. De kinderen kregen les over hoe om te gaan met een (hulp)hond die je op straat of het schoolplein tegenkomt. Hermi en Marjolein waren zo lief om ook lessen te geven, waardoor we vandaag zo’n kleine 300 kinderen konden voorlichten! Ik mocht ook in 3 groepen lesgeven en wat een feestje was dat. Wat waren de kinderen enthousiast, ze zaten vol vragen maar ook werden er veel verhalen verteld over situaties die zij hebben meegemaakt met honden. Helaas ook veel verhalen over bijtincidenten en dus hebben we aandacht besteed aan mensen- en hondentaal om zo elkaar beter te begrijpen en zo vervelende situaties proberen te verkomen. En wat deden de kinderen het goed! Ze waren zeer betrokken en leergierig en dat is voor mij als gastdocent natuurlijk kicken.

Volgende week zijn de overige groepen van de Nicolaasbeetsschool aan de beurt en we kijken er nu al naar uit. Extra dank gaat ook uit naar www.licg.nl, die prachtige informatie bladen heeft geleverd over honden.

De kinderen hebben ook gekeken naar het filmpje van Anoki en mij. Er was ook een klas die de crowdfund pagina heeft bekeken met zijn allen omdat ze zo nieuwsgierig waren naar de huidige stand. Wil jij dit ook? Klik gerust eens op de link dan kun je zelf ook zien hoe het verloopt: Studiebeurs-voor-een-hulphond

Door alle leuke ontwikkelingen van afgelopen week, ben ik soms een beetje ondersteboven  (Evelieke demonstreert op de foto hoe dat eruit ziet😉). Het kan zijn dat het daardoor iets langer duurt voordat je antwoord krijgt op je mail,berichtje of appje. Ik hou jullie zowiezo via wordpress op de hoogte! Tot snel😊

Hoe gaat het nu met….?

 

Hoe gaat het met de voorbereiding van de campagne? En hoe gaat het met Anoki? Tijd voor een update!

De voorbereidingen van de campagne gaan goed!!!! Ik vind het super leuk om te doen en stuiter regelmatig in het rond door alle leuke plannen en ontwikkelingen. In het kort gaat er in januari/februari het volgende gebeuren:

-De online crowdfunding start, er kan dan online gedoneerd worden voor de opleiding van Anoki en mij (zodra deze online is verschijnt de link op Facebook en andere media)

-Er worden 3 benefiet huiskamerconcerten gegeven waarbij de opbrengst volledig naar de opleiding van Anoki gaat (meer info over wanneer deze concerten precies zijn en hoe je een kaartje kunt bestellen volgt snel)

-Op de Nicolaas Beetsschool worden gastlessen gegeven in januari over hoe om te gaan met een hond en daarbij krijgen de leerlingen informatie over hulphonden.

-In januari en februari zijn er verschillende bedrijven/personen die een actie doen om geld in te zamelen voor ons o.a. een hondenworkshopmiddag en een fotoshootdag.

Allemaal super gave dingen die mij veel energie geven, maar ook energie kosten om ze voor te bereiden. Wil je daarbij helpen? Laat het me weten. Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte van alle ontwikkelingen.

Ondertussen wennen Anoki en ik ook steeds meer aan elkaar. Ik leer hem steeds beter kennen en hij mij (en het leven in Nederland). We ondernemen veel dingen samen en leren hier veel van. We zijn o.a. gestart met een cursus Body en Mind bij hondenschool Wereldhond. In deze cursus werken we aan onze relatie door middel van coördinatie en balans oefeningen. Het is echt een fijne cursus en we groeien beide elke les weer.

Tijdens het wandelen vind Anoki nieuwe dingen nog erg spannend en dat uit zich in blaffen. Dat vind ik nog best moeilijk. Maar we zien dat het minder wordt en gisteren werd ik in het bos aangesproken door een (vreemde) mevrouw dat ze al zoveel vooruitgang zag bij hem! Dat is echt fijn om te horen en een echte opsteker.We hebben nog een flink avontuur te gaan maar beide zetten we ons beste beentje, ehhhhhh, pootje voor!

Heb je nog vragen? Dan kun je me altijd even mailen (Natasja@koeckhoven.nl). Ik doe mijn best je dan zo snel mogelijk antwoord te geven.