Een spierziekte, is elke dag strijden tegen achteruitgang…

Collage van de tv uitzending van het Prinses Beatrix spierfonds in de Tijd voor Max

Afgelopen dinsdag mocht ik meewerken aan een live tv uitzending van het Prinses Beatrix Spierfonds in de Tijd voor Max. Ik vond het heel erg spannend toen ze mij vroegen hieraan mee te doen, niet omdat ik het doel niet ontzettend goed vind maar omdat ik onzeker was of ik wel de juiste persoon was om hier aan bij te dragen.

Ik praat niet super graag over mijn spierziekte, het is zo ontzettend persoonlijk en het maakt me ook kwetsbaar. Liever kom ik over als de sterke Natasja met een grap en een glimlach.

In de voorgesprekken over dit programma heb ik dit kunnen uiten en vertelde ik dat mijn grootste hondenmaatje, mijn assistentiehond, Anoki, altijd bij mij is en dus ook mee naar de studio zou komen. Dit was geen probleem, Anoki was hartstikke welkom. Hoe goed je hond ook getraind is, je weet nooit hoe hij reageert in een nieuwe situatie, in dit geval een tv studio. Het was daarom extra fijn dat de programma makers hier tijd voor vrij maakte, Anoki mocht eerder in de studio rondlopen en kon zo wennen aan alle camera’s en medewerkers.

Anoki voelde zich al snel thuis in de studio, maakte even contact met de opname leider, die zag dat bij mij de spanning best hoog zat, ik had klamme handen, bibberende benen en het huilen stond mij nader dan het lachen. Beide stelde mij gerust, de opname leider door bemoedigende woorden en Anoki door simpel weg naast mij te staan, zijn koppie tegen mij aangeduwd, klaar om gekriebeld te worden.

Daarna ging het snel, het programma startte en voor ik het wist beantwoordde ik de eerste vragen. Even was ik alle spanning vergeten, kon ik spontaan reageren op de foto’s die getoond werden en kon ik vertellen over mijn spierziekte en wat Anoki voor mij betekent.

Tijdens het afsluitende liedje van René van Kooten, wat kan die man mooi zingen, kreeg ik het toch even moeilijk. Maar daar was Anoki weer naast mij en kriebelend over zijn koppie klonken de laatste noten van de piano en was het weer voorbij.

Ik kijk er op terug als een aangrijpende uitzending, de verhalen van Bram en Tobias raakten mij ook diep en ook de mama’s van deze stoere jongens, die elke dag opnieuw strijden tegen de achteruitgang van hun kids die nu nog onvermijdelijk is.

Ik wil iedereen bedanken die aan deze uitzending heeft meegewerkt, de gasten, de ambassadeurs, Jan Kooijman en René van Kooten, de programmamakers van Tijd voor Max, de presentatoren, maar in het speciaal het Prinses Beatrix Spierfonds die zoveel inzet heeft voor wetenschappelijk onderzoek naar spierziekten.

Wil je de uitzending nog nakijken? Dat kan via deze link: https://www.npostart.nl/tijd-voor-max/15-11-2022/POW_05411625

Je neemt die hond toch niet mee naar binnen?!

Op de foto staat Anoki met een knuffel, die in de week van toegankelijkheid gegeven is aan instellingen/organisaties die zich extra inzetten om assistentiehonden en hun baasjes zich extra welkom te laten voelen

Je neemt die hond toch niet mee naar binnen ?! Zegt de medewerkster van het bloedlab verschrikt. Jawel, zeg ik, het is een assistentiehond, hij mag ook het ziekenhuis in dus hier ook, zeg ik resoluut.

Maar er mogen geen huisdieren mee naar binnen, probeert ze opnieuw en blijft in de deuropening staan. Het is een assistentiehond, Mevrouw, hij mag gewoon mee naar binnen! Leg ik opnieuw geduldig uit.

Maar gaat hij dan niet gek doen? De medewerkster is nog niet overtuigd en kijkt wat bang, maar ondertussen rij ik met mijn rolstoel alvast naar binnen, als teken dat ik toch echt MET hond naar binnen kom. Ik leg het verder uit; het is een assistentiehond die speciaal getraind is, hij gaat niet gek doen, hij is mee om mij te helpen.

Ik laat hem naast mij liggen in de afnamekamer. Want ik begrijp heus wel dat als je wat bang bent voor honden, Anoki best groot is. Terwijl Anoki rustig is gaan liggen, besluit de medewerkster dat het veilig is en begint de bloedafname voor te bereiden. Ondertussen is haar nieuwsgierigheid gewekt en vraagt ze wat voor taken hij heeft en hoe hij mij helpt. Ik leg het uit en haar ogen worden weer groot, nu van verbazing, kan hij dat allemaal? En hij is zo rustig. Dit herhaald ze zelfs een paar keer. Waarschijnlijk om zichzelf te overtuigen, dat er dus ook honden kunnen zijn die niet gek doen😂. Ik moest er ondertussen toch een beetje om grinniken en ben blij dat ik zo daadkrachtig naar binnen ben gegaan en daardoor de discussie redelijk kort bleef en positief werd afgesloten.

Ik was zelf niet zo lekker, dus ik wilde perse dat Anoki dicht bij me zou blijven. Daarom straalde ik waarschijnlijk ook uit, geen discussies met mij vandaag. En dat werkte gelukkig😅. Vlak daarvoor had ik nog een afspraak op een andere voor ons onbekende plek, het b12 institute. Ik had daar een afspraak en had niet van te voren gemeld dat ik een assistentiehond mee had. Meestal doe ik dat wel, om discussies aan de deur te vermijden.

Het grappige was dat ik daar met dezelfde houding binnen kwam en ze daar heel anders reageerden. Ze vonden hem fantastisch en zooooo mooi en de medewerksters onderling zeiden meteen, die hond mag je niet afleiden! Dat was een fijn welkom!

De toegankelijkheid van assistentie-honden zal nog best een tijdje aandacht nodig hebben. Maar wat was ik blij en trots dat we gisteren weer heel wat mensen hebben kunnen laten zien dat een assistentie hond prima mee naar binnen kan😄🐕.

*Op de foto staat Anoki met een knuffel, die in de week van toegankelijkheid gegeven is aan instellingen/organisaties die zich extra inzetten om assistentiehonden en hun baasjes zich extra welkom te laten voelen.

Aangeleerd of aangeboren?

Gisteren was ik met de kittens aan het spelen en zat ik op de grond.

Na een tijdje kreeg ik flink pijn in mijn rug. Anoki lag al tegen me aan voordat ik goed en wel op de grond lag.

Ik hoef hem op zo’n moment niet te roepen of een commando te geven. Hij doet dit uit zichzelf.

Doordat hij tegen me aan ligt, voel ik me prettiger, veiliger en het werkt ontspannend.

Ondertussen kroop er een kitten, Sunny, bovenop mij, zie ook de foto die mijn zoontje maakte.

Waarom Sunny zo ging liggen blijft natuurlijk gissen. Maar als je nadenkt over aangeboren en aangeleerd gedrag is dit wel een mooie. Zou hij Anoki zijn gedrag kopiëren? Vond hij het op dat moment gewoon een fijn plekje? Of zou hij hebben aangevoeld dat het voor mij heel fijn was?

Het maakte mij op dat moment in ieder geval heel gelukkig en de pijn zakte snel. Dubbel geluk❤🐕🐈❤

Welzijn voor dieren? Of gaat het over verbinding?

Afgelopen dinsdag was ik uitgenodigd door de raad voor dierenaangelegenheden om mijn mening te geven over het rapport over dierondersteunende interventies. De raad geeft advies aan de minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV).

De hoofdboodschap van het rapport klonk als volgt. De sector waarin hulpdieren worden ingezet om mensen met een beperking te helpen moet worden geprofessionaliseerd. Dat is nodig om het welzijn van de betrokken dieren te waarborgen.

Ik vond het gaaf dat ik vanuit mijn functie als ambassadeur van Bultersmekke assistancedogs was uitgenodigd.

Het rapport noemt ook zorgboerderijen, hè wat leuk, die heb ik ook gehad😉.

En het rapport gaat over organisaties die met dieren instellingen bezoeken, de zogenaamde aai-dieren. Hé, wat leuk, ik heb nu een Stichting (PowerAnimals) die o.a. bezoeken doet met dieren.

Ik kreeg het rapport iets eerder toegestuurd, zodat ik me kon voorbereiden om tijdens de presentatie hier iets over te kunnen zeggen.

En er viel zeker iets over te zeggen, heel veel zelfs. Maar wilde ik dat wel?

Het rapport was zeker niet alleen zonneschijn en mijn hoofd raakte vol van alle bezwaren die er mogelijk zouden kunnen zijn bij het inzetten van dieren. In dezelfde dagen las ik op internet de recensies over een documentaire over hulphonden die recent was verschenen. En mijn hoofd raakte nog voller met allerlei donkere wolken, die niet van mij waren.

Ik besloot alles even opzij te leggen en eens rustig na te denken over het welzijn van dieren.

De verbinding tussen mens en dier is er altijd al geweest, het is iets heel natuurlijks. Het is voor mij ook essentieel. Ik kan me een leven zonder dieren niet voorstellen. Maar eigenlijk geld het voor iedereen, want is een mens ook niet een dier? Of zeg ik dan iets raars😂?

Gaat het in het leven op deze wereld niet altijd om liefde en respect naar elkaar? Wereldvrede? Een mooie wereld voor iedereen, vrij van honger, oorlog, ziektes, ga zo maar door. Wij mensen, willen een liefdevolle verbinding met elkaar, die hebben we zelfs nodig voor ons eigen welzijn. Wat is er anders in de verbinding die we met dieren hebben? In mijn ogen niks! Indien we respectvol samenwerken met elkaar, kunnen mens en dier heel goed rekening houden met elkaars welzijn en kunnen we ons beide ontwikkelen in de zorg voor elkaar.

Dat was de boodschap die ik naar aanleiding van het rapport van de raad wilde meegeven. Op het moment van de presentatie werd ik toch een beetje in de war gebracht door de spanningen die er waren rondom het rapport. Toch hoop ik dat ik mijn boodschap duidelijk genoeg heb kunnen overbrengen en heb kunnen laten zien in de respectvolle samenwerking die Anoki en ik ook op dat moment zeker hadden.

Natuurlijk draagt professionalisering ook bij aan het welzijn van hulpdieren, maar laten we alsjeblieft bij het begin beginnen…..❤

Scholarship for an assistance dog

---

For my international friends, this blog in English!

My name is Natasja and I have a dog named Anoki which I want to train as an assistance dog.

Twelve years ago I was diagnosed with the muscle disease Pompe.

Because I enjoy life very much and like to keep it that way, I want to finance the training program for my dog.  This can only be achieved if you participate!

The muscle disease prevents my muscles to convert energy into strength, which leads to chronic fatigue. An assistance dog can prevent me from becoming exhausted. The dog can perform tasks like opening doors and picking up things from the ground, which cost me a lot of energy, more quickly and easily.

Anoki, the dog I want to train as assistance dog, is currently 10 months old and ready to start the training. It is important to start the training at this age. The training program allows me to train my own dog. I will cover the costs for the purchase and other costs of the dog, like food, the vet, the groomer  and isurance.

To start the training, the full costs for the training must be financed. Through Crowdfunding I hope to accrue the full amount of 20.900 euro quickly. Crowdfunding is the only way to raise the money, as charities do not support individuals.

My health insurance does not cover the costs for this training. The costs are seven euro a day (the worklife of the dog is 8 years). The costs for the support and care that Anoki provides me every day, do not compare the costs a health working would charge.

You can also help me by making a donation and making a big difference in the quality of my life. Your donation could cover the costs for one day (7 euro), weekend (14 euro), week (49 euro) or maybe even a month (210 euro)!

Which part of my life do you want to contribute to?

See this link to donate:

https://onepercentclub.com/en/projects/studiebeurs-voor-een-hulphond

Would you like to read more about my personal situation, then you can follow me on my blogs:

nataskoeckhoven.wordpress.com

Bulters en Mekke assistancedogschool:
http://www.bultersmekke.com