Tijd voor een profcheck voor……

Anoki loopt op een boomstam op aanwijzing. Fotocredits: Yvonne Mol

Elk jaar worden Anoki en ik als team getest, waarbij gekeken wordt of wij als team nog voldoende en naar tevredenheid functioneert.

Daarnaast kan ik vragen stellen aan mijn instructeur over dingen waar we tegen aan lopen of het aanleren van nieuwe vaardigheden.

Van de week was het weer tijd voor zo’n profcheck! Vooraf had ik mij er eigenlijk niet druk over gemaakt. Anoki is een hele stabiele hond en we krijgen vaak feedback uit mijn omgeving dus ik had er alle vertrouwen in dat we deze profcheck ook goed zouden doorlopen.

Toch kwamen er wel wat zenuwen toen het zover was. De test is vrij uitgebreid maar gelukkig is deze nu ook dynamisch ingericht waardoor het op een wat natuurlijke manier verloopt. We zijn een boodschapje gaan doen en onderweg kom je dan een hele hoop handelingen tegen (deuren openen en sluiten, apporteren, aangelijnd en los volgen, afleiding negeren, etc) en kreeg Anoki soms een extra opdracht, zoals bijvoorbeeld een minuutje los af liggen in de winkel vol met afleiding.

Er was ook tijd voor het aanleren van een andere manier om mijn jas aan te trekken ivm een schouderblessure. Echt super fijn om dat samen met je instructeur te doen. Zeker als je zelf pijn hebt is het soms even moeilijk om te bedenken hoe je iets op een andere manier ook kan doen.

De profcheck is dus best een hele “klus” maar goed verlopen en geeft ook weer rust en vertrouwen dat we het goed doen en weer heerlijk verder van elkaar kunnen genieten, op naar het volgende avontuur……

Je neemt die hond toch niet mee naar binnen?!

Op de foto staat Anoki met een knuffel, die in de week van toegankelijkheid gegeven is aan instellingen/organisaties die zich extra inzetten om assistentiehonden en hun baasjes zich extra welkom te laten voelen

Je neemt die hond toch niet mee naar binnen ?! Zegt de medewerkster van het bloedlab verschrikt. Jawel, zeg ik, het is een assistentiehond, hij mag ook het ziekenhuis in dus hier ook, zeg ik resoluut.

Maar er mogen geen huisdieren mee naar binnen, probeert ze opnieuw en blijft in de deuropening staan. Het is een assistentiehond, Mevrouw, hij mag gewoon mee naar binnen! Leg ik opnieuw geduldig uit.

Maar gaat hij dan niet gek doen? De medewerkster is nog niet overtuigd en kijkt wat bang, maar ondertussen rij ik met mijn rolstoel alvast naar binnen, als teken dat ik toch echt MET hond naar binnen kom. Ik leg het verder uit; het is een assistentiehond die speciaal getraind is, hij gaat niet gek doen, hij is mee om mij te helpen.

Ik laat hem naast mij liggen in de afnamekamer. Want ik begrijp heus wel dat als je wat bang bent voor honden, Anoki best groot is. Terwijl Anoki rustig is gaan liggen, besluit de medewerkster dat het veilig is en begint de bloedafname voor te bereiden. Ondertussen is haar nieuwsgierigheid gewekt en vraagt ze wat voor taken hij heeft en hoe hij mij helpt. Ik leg het uit en haar ogen worden weer groot, nu van verbazing, kan hij dat allemaal? En hij is zo rustig. Dit herhaald ze zelfs een paar keer. Waarschijnlijk om zichzelf te overtuigen, dat er dus ook honden kunnen zijn die niet gek doen😂. Ik moest er ondertussen toch een beetje om grinniken en ben blij dat ik zo daadkrachtig naar binnen ben gegaan en daardoor de discussie redelijk kort bleef en positief werd afgesloten.

Ik was zelf niet zo lekker, dus ik wilde perse dat Anoki dicht bij me zou blijven. Daarom straalde ik waarschijnlijk ook uit, geen discussies met mij vandaag. En dat werkte gelukkig😅. Vlak daarvoor had ik nog een afspraak op een andere voor ons onbekende plek, het b12 institute. Ik had daar een afspraak en had niet van te voren gemeld dat ik een assistentiehond mee had. Meestal doe ik dat wel, om discussies aan de deur te vermijden.

Het grappige was dat ik daar met dezelfde houding binnen kwam en ze daar heel anders reageerden. Ze vonden hem fantastisch en zooooo mooi en de medewerksters onderling zeiden meteen, die hond mag je niet afleiden! Dat was een fijn welkom!

De toegankelijkheid van assistentie-honden zal nog best een tijdje aandacht nodig hebben. Maar wat was ik blij en trots dat we gisteren weer heel wat mensen hebben kunnen laten zien dat een assistentie hond prima mee naar binnen kan😄🐕.

*Op de foto staat Anoki met een knuffel, die in de week van toegankelijkheid gegeven is aan instellingen/organisaties die zich extra inzetten om assistentiehonden en hun baasjes zich extra welkom te laten voelen.

Welzijn voor dieren? Of gaat het over verbinding?

Afgelopen dinsdag was ik uitgenodigd door de raad voor dierenaangelegenheden om mijn mening te geven over het rapport over dierondersteunende interventies. De raad geeft advies aan de minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV).

De hoofdboodschap van het rapport klonk als volgt. De sector waarin hulpdieren worden ingezet om mensen met een beperking te helpen moet worden geprofessionaliseerd. Dat is nodig om het welzijn van de betrokken dieren te waarborgen.

Ik vond het gaaf dat ik vanuit mijn functie als ambassadeur van Bultersmekke assistancedogs was uitgenodigd.

Het rapport noemt ook zorgboerderijen, hè wat leuk, die heb ik ook gehad😉.

En het rapport gaat over organisaties die met dieren instellingen bezoeken, de zogenaamde aai-dieren. Hé, wat leuk, ik heb nu een Stichting (PowerAnimals) die o.a. bezoeken doet met dieren.

Ik kreeg het rapport iets eerder toegestuurd, zodat ik me kon voorbereiden om tijdens de presentatie hier iets over te kunnen zeggen.

En er viel zeker iets over te zeggen, heel veel zelfs. Maar wilde ik dat wel?

Het rapport was zeker niet alleen zonneschijn en mijn hoofd raakte vol van alle bezwaren die er mogelijk zouden kunnen zijn bij het inzetten van dieren. In dezelfde dagen las ik op internet de recensies over een documentaire over hulphonden die recent was verschenen. En mijn hoofd raakte nog voller met allerlei donkere wolken, die niet van mij waren.

Ik besloot alles even opzij te leggen en eens rustig na te denken over het welzijn van dieren.

De verbinding tussen mens en dier is er altijd al geweest, het is iets heel natuurlijks. Het is voor mij ook essentieel. Ik kan me een leven zonder dieren niet voorstellen. Maar eigenlijk geld het voor iedereen, want is een mens ook niet een dier? Of zeg ik dan iets raars😂?

Gaat het in het leven op deze wereld niet altijd om liefde en respect naar elkaar? Wereldvrede? Een mooie wereld voor iedereen, vrij van honger, oorlog, ziektes, ga zo maar door. Wij mensen, willen een liefdevolle verbinding met elkaar, die hebben we zelfs nodig voor ons eigen welzijn. Wat is er anders in de verbinding die we met dieren hebben? In mijn ogen niks! Indien we respectvol samenwerken met elkaar, kunnen mens en dier heel goed rekening houden met elkaars welzijn en kunnen we ons beide ontwikkelen in de zorg voor elkaar.

Dat was de boodschap die ik naar aanleiding van het rapport van de raad wilde meegeven. Op het moment van de presentatie werd ik toch een beetje in de war gebracht door de spanningen die er waren rondom het rapport. Toch hoop ik dat ik mijn boodschap duidelijk genoeg heb kunnen overbrengen en heb kunnen laten zien in de respectvolle samenwerking die Anoki en ik ook op dat moment zeker hadden.

Natuurlijk draagt professionalisering ook bij aan het welzijn van hulpdieren, maar laten we alsjeblieft bij het begin beginnen…..❤

Vliegen met je assistentiehond

Vanwege vele vragen, hierbij een wat uitgebreidere uitleg over hoe dat gaat, vliegen met je assistentiehond.

Wij zijn erg blij dat we zo af en toe een vakantie kunnen boeken en dan met het vliegtuig kunnen reizen. We gaan ook heel graag met de auto, maar voor de bestemmingen verder weg is een vliegtuig toch gewoon heel handig.😉

Om te vliegen met beperkte mobiliteit is er wat voorbereiding nodig. Inmiddels weet ik nu goed wat er kan, met b.v. rolstoel, assistentie en medische bagage. Het vliegen met je assistentiehond vraagt ook wat voorbereiding. De regels verschillen per vliegtuigmaatschappij en per land. Het is voor mij dus elke keer de kunst om daar even achter te komen. Veel staat online vermeld, maar je ontkomt eigenlijk ook nooit aan de nodige telefoontjes met de luchtvaartmaatschappij.

Met de dierenarts overleg ik altijd even, wat zij nog adviseren. Omdat de richtlijnen en bijzonderheden per land verschillen. Soms is er ook een gezondheidsverklaring nodig die vlak van te voren door de dierenarts wordt afgegeven.

Op de luchthaven loopt bij mij meestal de spanning wat op, omdat ik het te druk vind en me toch altijd erg bekeken voel, a la de mevrouw in de rolstoel met Lassie ;-). Anoki gaat dan uit zichzelf mijn persoonlijke ruimte vergroten en doet dat heel kalm, door tussen mij en anderen in te gaan staan, evt. draait hij zo dat de ander een stap achteruit moet doen.

Tijdens de security check is het meestal zo dat ik gefouilleerd wordt en dat ze willen dat Anoki door iemand anders vastgehouden wordt, meestal mag dit mijn man zijn. In ieder geval blijft Anoki altijd in de buurt waar ik hem kan zien en hij mij. Het liefst doet Anoki de check mee met de beveiliger en soms mag dat ook, hij tikt dan met zijn neus de plekken aan waar ze gefouilleerd hebben. Afgelopen reis stond Anoki net even iets verder bij mijn man. Toen ze begonnen met fouilleren wilde hij perse naar mij toe en sprong zo naar voren, ik legde het uit aan de beveiliger waarom hij dat deed en hij mocht verder bij mij blijven. Achteraf gaven ze ons complimenten en dat ze de reactie van Anoki zo mooi vonden en onze band liet zien. (dan ben je wel even heel trots)😊

Bij het boarden mogen we meestal als eerste, hierdoor kunnen we rustig instappen en is er alle tijd. Omdat ik ook een mobiele beperking heb, mag ik niet bij de nooduitgang zitten. Dit houd in dat je je dus samen met je hond in een rijtje moet “schikken”. Je hond mag (in principe) ook niet op een stoel, hij moet bij het voeteneind blijven zitten of liggen, dit is met een grote hond best krap. Maar….. mijn ervaring is dat het cabinepersoneel altijd bereid is om te kijken of er een stoel vrij is, waardoor er meer vloerruimte komt. Het vliegtuig moet dan niet al proppie vol zitten, dan is er gewoon geen extra plek.

Mijn ervaring is dat een hond die veel gewend is, niet veel last heeft van het vliegen. Ik masseer wel altijd even zijn oren tijdens het opstijgen en landen. Ik ben zelf niet gek op vliegen. En voor mij is het de tijd uitzitten, en je erbij neerleggen. Anoki is heel rustig, maar volgens mij is het zijn hobby ook niet, het leukste moment vind ik als de andere passagiers gaan uitstappen. Ik blijf dan zitten tot mijn rolstoel gehaald is. Alle andere passagiers komen dan voorbij, de gezichtsuitdrukkingen zijn geweldig als ze opeens een hond zien, die ze de hele vlucht niet hebben opgemerkt.

Het gebeuren erna is niet meer zo spannend, het land waarin we aankomen, bied soms assistentie, of je nu wil of niet. Maar dat is (met gebaren) altijd wel goed te regelen. We hebben ook weleens bij aankomst een 100% controle gehad met inzet van beveiligings honden. Ik vond dat zelf nogal indrukwekkend, maar zodra ze ons en Anoki zagen, haalden ze hun honden weg. Want de hond reageerde niet heel vriendelijk.😳

Dus over het algemeen kan ik zeggen dat mijn ervaringen met vliegen met je assistentiehond prima te doen zijn. Het vraagt wat voorbereiding, maar dan kom je wel op leuke plekken in de wereld!

Wetenschappelijk bewijs voor mooi en bijzonder…..

Van de week ben ik naar een international symposium geweest over Animal Assisted Intervention. Voor de mensen die hier niet zo in thuis zijn, het ging over het inzetten van dieren in therapieën en andere vormen van zorg. Het was voornamelijk gericht op het inzetten van paarden en wat voor een onderzoeken er zijn gedaan op dat gebied.

In grote lijnen zouden we kunnen zeggen dat er zowel in Amerika als in Nederland nog weinig wetenschappelijk onderzoek is gedaan naar het effect van dieren inzetten bij interventies.  En dat terwijl er toch een zaal vol zat met mensen die er van overtuigd is dat het effect van het inzetten van dieren heel groot is.

Hoe komt het dan dat er toch zo weinig wetenschappelijk bewijs is op dat gebied? Daar zijn uiteraard vele antwoorden op te bedenken. Wat mij in ieder geval ook duidelijk werd is dat de kennis over hoe een dier precies in elkaar steekt en hoe deze communiceert voor ons als mensen nog deels een mysterie is. Ook zit er nog een groot gat tussen de onderzoekers en de mensen (hondentrainers/paardentrainers) die daadwerkelijk met de dieren en zorgvragers werken.

Uit bepaalde meetinstrumenten kwam naar voren dat het inzetten van een hond in een gezin voor het kind een groot verschil maakte. Uit een ander meetinstrument binnen hetzelfde onderzoek kwam naar voren dat het weinig verschil maakte. Dat interesseerde mij heel erg, op de vraag aan de professor hoe dit kwam, vertelde ze dat ze dat niet wist. Wel vertelde ze dat ze als feedback hadden gekregen van de ouders van die gezinnen dat er eigenlijk de verkeerde vragen werden gesteld. Dat vond ik nog interessanter! Blijkbaar zit er nog een gat tussen het maken van een meetinstrument dat zowel gebruikt kan worden voor wetenschappelijk bewijs als wat de ervaringsdeskunige (of dat nou trainers, ouders of kinderen) ervaren en zouden kunnen aanleveren als “bruikbare data”. In het betreffende onderzoek was er namelijk ook geen meetinstrument gebruikt die de kinderen (waar het eigenlijk om ging) zelf hadden kunnen “invullen”. Genoeg stof om nog over na te denken nog, denk ik zo.

Het gat wat nog opgevuld moet worden werd mij pijnlijk duidelijk in de koffie pauze, toen er een professor zich naar Anoki boog en tegen hem begon te praten met een hoog stemmetje. Ik wees haar op zijn dekje en zei dat er niet afleiden op stond, dat betekent ook NIET TEGEN PRATEN. Ze had het daarvoor zelf nog verkondigd in haar eigen lezing. Ze vroeg enigszins geagiteerd of ze dan wel met mij mocht praten. Tja, ik wilde wel tegen haar praten, maar of ze dat nou bedoelde! Snel vertelde ik haar dat ik het niet zo fijn vond dat ze in haar lezing had gezegd dat de assistentiehond (in dit geval autisme honden) gratis zijn. Een assistentiehond is niet gratis! Ze herstelde zich snel en vertelde dat de financiering van de opleiding van de honden in dit geval van het onderzoek uit giften, donateurs en sponsoren kwamen. En dat er maar weinig gezinnen in aanmerking komen voor deze “gratis” honden en dat dat zo oneerlijk is. Helaas had ze dat niet zo overgebracht aan het publiek en is daarmee een flink verkeerd beeld geschapen voor alle mensen die zo hard hun best doen om de opleiding van hun assistentiehond vergoed te krijgen. Daar was ik best pissig over.

In de korte tijd dat ik haar nog even kon spreken (de pauze was inmiddels voorbij) had ik haar nog zoveel meer willen meegeven en willen wijzen op het gat tussen de onderzoekers, hoog leraren, artsen en de ervaringsdeskundigen. Ik weet niet wat er van is overgekomen, maar Anoki en ik hebben die dag zeker ons best gedaan. We hebben heel veel mensen gesproken en volgens mijn zusje heb ik heel veel geduld gehad om iedereen netjes te woord te staan met de meest uiteenlopende vragen, die niet altijd even tactisch werden gesteld ;-).

Een vrouw stelde de vraag, wat kan ie allemaal (wijzend op Anoki)? En toen ik het haar uitlegde, zoals ik in mijn vorige blog heb beschreven dat het niet gaat om welke truckjes je hond kan maar om de relatie die je met elkaar hebt, begon ze te huilen. Verbaasd vroeg ik wat er was, toen de tranen stroomde en ze een zakdoekje op zocht. Ze zei dat ze het zo mooi en bijzonder vond en dat ze daar zo emotioneel van werd. Dat de relatie tussen mens en dier mooi en bijzonder kan zijn dat wisten we allang en nu maar hopen dat dat ook altijd het belangrijkste zal blijven in welk onderzoek dan ook!

Ambassadeur Bultersmekke assistancedogs

Jeetje, dan ben je “opeens” ambassadeur van stichting Bultersmekke assistancedogs! Al tijdens de voorbereidingen van de crowdfunding, merkte ik dat ik het heel leuk vind om contacten te leggen met lotgenoten, maar ook met geïnteresseerden, bedrijven, scholen en instellingen over assistentiehonden, teamtraining en de financiële kant ervan.

Een tijdje terug heb ik een kleine presentatie gehouden over crowdfunding en sponsoracties tijdens een informatie bijeenkomst van Bultersmekke. Voor mij was het toen duidelijk, dit soort dingen vind ik super leuk om te doen. Daarom ben ik ook blij dat Bultersmekke mij heeft gevraagd om ambassadeur te worden en zal ik met veel plezier deze functie vervullen.

Op de website van Bultermekke.nl stel ik mezelf voor met onderstaande tekst:

Even voorstellen;
Graag stel ik me even voor; Ik ben Natasja Koeckhoven, 41 jaar, getrouwd met Edwin en heb twee kinderen, van 10 en 12 jaar. Ook heb ik al 13 jaar de ziekte van Pompe een ongeneeslijke progressieve spierziekte.

Mijn spieren kunnen bijna geen energie omzetten. Hierdoor ben ik altijd moe en heb ik beperkte spierkracht. In de praktijk betekent dit dat ik veel gebruik maak van een elektrische rolstoel en andere hulpmiddelen. Ik word nooit meer beter en weet dat mijn lichamelijke conditie steeds verder zal verslechteren. Toch probeer ik alles zo positief mogelijk te benaderen en steek mijn energie in mijn gezin, mijn dieren en mijn vrijwilligerswerk. Ik vang kittens op voor het dierenasiel, ik verzorg die thuis, zodat de kittens veel meer aandacht krijgen en beter gesocialiseerd worden dan als ze in het asiel blijven.

Ook heb ik een eigen Stichting, PowerAnimals. Vanuit de Stichting leg ik bezoeken af met dieren bij instellingen, scholen en woonvormen, zo laat ik mensen met een zorgvraag de kracht van dieren ervaren. Ik kan enorm genieten van kleine dingen tijdens die bezoeken.

Naast al deze positieve punten, is het ook gewoon K*@! om een progressieve spierziekte te hebben. Doordat ik heel weinig energie heb, maak ik de hele dag keuzes over wat ik wel en niet kan doen.
Omdat mijn zorgverzekering de opleiding van mijn assistentiehond niet vergoed, heb ik een crowdfundactie gedaan met sponsoractiviteiten om het geld alsnog bij elkaar te krijgen en dat is gelukt!

Intussen ben ik mijn 2e assistentiehond aan het opleiden via Bulters Mekke. Anoki is een prachtige schotse collie en veroverd vele harten door zijn prachtige uitstraling. Voor mij is Anoki een echte steun, hij opent letterlijk deuren voor mij en zijn taken worden steeds verder uitgebreid. Bovenal is hij mijn maatje en ik ben super blij dat hij taken kan doen die voor mij pijnlijk zijn of te vermoeiend.

Als ambassadeur zou ik graag meer bekendheid willen geven aan assistentiehonden en teamtraining, maar ook aan de mogelijkheden voor financiering van de opleiding voor een assistentiehond. In principe via de zorgverzekeraar of WMO, maar lukt dit niet, dan zijn crowdfunding, fondsen en sponsoracties mogelijk ook een optie.