Vandaag moest ik naar de tandarts voor controle. Anoki gaat zoals altijd mee.
Er was een nieuwe tandarts en nieuwe assistente. De assistente raakt niet uitgepraat over hoe mooi ze Anoki vind en bekijkt hem, wanneer hij gaat liggen aan het einde van de behandelstoel.
Tijdens mijn controle verteld de tandarts dat zijn moeder hulphonden opleid. De assistente zit vol vragen die ze ook aan mij stelt, voornamelijk omdat ze nog nooit een schotse herder als hulphond heeft gezien. Maar met je mond open, in een tandartsstoel is het lastig antwoorden. Tussendoor leg ik snel uit dat wij teamtraining hebben gedaan en daarom mijn eigen hond en ras kon uitzoeken.
Als de controle klaar is vraagt de assistente hoe Anoki heet en loopt naar hem toe. Anoki kijkt meteen met een vragende blik naar mij.
De assistente steekt haar hand uit om hem te aaien en vraagt aan mij, bijt ie, als ik dichterbij kom? Ik kan het niet laten en zeg JA, wel met een hele grote lach op mijn gezicht. De tandarts schiet in de lach en de assistente trekt geschrokken haar hand terug en loopt een paar stappen terug.
Ik leg haar vervolgens rustig uit, dat hij dus niet bijt, maar dat ze hem niet mag aaien en het beter is als ze ook niet tegen hem praat. Dat ze hem afleid als ze dat doet, want dan moet Anoki ook op haar letten en zijn taak is om op mij te letten. Oooooohhhh, zegt ze daarom kijkt hij steeds naar jou! Sorry, roept ze ik wist het niet.
Geeft niet, zeg ik, een leermomentje, nu weet je waarom je een hulphond niet mag afleiden, en ik geef de tandarts een knipoog die het gesprek met een glimlach heeft gevolgd.
Ik krijg heel vaak dezelfde vragen over Anoki en op zich vind ik dat niet erg, maar soms ook wel omdat ik voor iets anders kom dan voorlichting geven over mijn hulphond.
Maar ik leg het meestal graag uit, zeker als ik merk dat er oprechte interesse is, vaak is de uitleg met een beetje humor erbij, zoals vandaag. Zo houd ik het voor mezelf ook leuk. 😂
De avonturen van de helpende (honden)pootjes 