Een spierziekte, is elke dag strijden tegen achteruitgang…

Collage van de tv uitzending van het Prinses Beatrix spierfonds in de Tijd voor Max

Afgelopen dinsdag mocht ik meewerken aan een live tv uitzending van het Prinses Beatrix Spierfonds in de Tijd voor Max. Ik vond het heel erg spannend toen ze mij vroegen hieraan mee te doen, niet omdat ik het doel niet ontzettend goed vind maar omdat ik onzeker was of ik wel de juiste persoon was om hier aan bij te dragen.

Ik praat niet super graag over mijn spierziekte, het is zo ontzettend persoonlijk en het maakt me ook kwetsbaar. Liever kom ik over als de sterke Natasja met een grap en een glimlach.

In de voorgesprekken over dit programma heb ik dit kunnen uiten en vertelde ik dat mijn grootste hondenmaatje, mijn assistentiehond, Anoki, altijd bij mij is en dus ook mee naar de studio zou komen. Dit was geen probleem, Anoki was hartstikke welkom. Hoe goed je hond ook getraind is, je weet nooit hoe hij reageert in een nieuwe situatie, in dit geval een tv studio. Het was daarom extra fijn dat de programma makers hier tijd voor vrij maakte, Anoki mocht eerder in de studio rondlopen en kon zo wennen aan alle camera’s en medewerkers.

Anoki voelde zich al snel thuis in de studio, maakte even contact met de opname leider, die zag dat bij mij de spanning best hoog zat, ik had klamme handen, bibberende benen en het huilen stond mij nader dan het lachen. Beide stelde mij gerust, de opname leider door bemoedigende woorden en Anoki door simpel weg naast mij te staan, zijn koppie tegen mij aangeduwd, klaar om gekriebeld te worden.

Daarna ging het snel, het programma startte en voor ik het wist beantwoordde ik de eerste vragen. Even was ik alle spanning vergeten, kon ik spontaan reageren op de foto’s die getoond werden en kon ik vertellen over mijn spierziekte en wat Anoki voor mij betekent.

Tijdens het afsluitende liedje van René van Kooten, wat kan die man mooi zingen, kreeg ik het toch even moeilijk. Maar daar was Anoki weer naast mij en kriebelend over zijn koppie klonken de laatste noten van de piano en was het weer voorbij.

Ik kijk er op terug als een aangrijpende uitzending, de verhalen van Bram en Tobias raakten mij ook diep en ook de mama’s van deze stoere jongens, die elke dag opnieuw strijden tegen de achteruitgang van hun kids die nu nog onvermijdelijk is.

Ik wil iedereen bedanken die aan deze uitzending heeft meegewerkt, de gasten, de ambassadeurs, Jan Kooijman en René van Kooten, de programmamakers van Tijd voor Max, de presentatoren, maar in het speciaal het Prinses Beatrix Spierfonds die zoveel inzet heeft voor wetenschappelijk onderzoek naar spierziekten.

Wil je de uitzending nog nakijken? Dat kan via deze link: https://www.npostart.nl/tijd-voor-max/15-11-2022/POW_05411625

Tijd voor een profcheck voor……

Anoki loopt op een boomstam op aanwijzing. Fotocredits: Yvonne Mol

Elk jaar worden Anoki en ik als team getest, waarbij gekeken wordt of wij als team nog voldoende en naar tevredenheid functioneert.

Daarnaast kan ik vragen stellen aan mijn instructeur over dingen waar we tegen aan lopen of het aanleren van nieuwe vaardigheden.

Van de week was het weer tijd voor zo’n profcheck! Vooraf had ik mij er eigenlijk niet druk over gemaakt. Anoki is een hele stabiele hond en we krijgen vaak feedback uit mijn omgeving dus ik had er alle vertrouwen in dat we deze profcheck ook goed zouden doorlopen.

Toch kwamen er wel wat zenuwen toen het zover was. De test is vrij uitgebreid maar gelukkig is deze nu ook dynamisch ingericht waardoor het op een wat natuurlijke manier verloopt. We zijn een boodschapje gaan doen en onderweg kom je dan een hele hoop handelingen tegen (deuren openen en sluiten, apporteren, aangelijnd en los volgen, afleiding negeren, etc) en kreeg Anoki soms een extra opdracht, zoals bijvoorbeeld een minuutje los af liggen in de winkel vol met afleiding.

Er was ook tijd voor het aanleren van een andere manier om mijn jas aan te trekken ivm een schouderblessure. Echt super fijn om dat samen met je instructeur te doen. Zeker als je zelf pijn hebt is het soms even moeilijk om te bedenken hoe je iets op een andere manier ook kan doen.

De profcheck is dus best een hele “klus” maar goed verlopen en geeft ook weer rust en vertrouwen dat we het goed doen en weer heerlijk verder van elkaar kunnen genieten, op naar het volgende avontuur……

Je neemt die hond toch niet mee naar binnen?!

Op de foto staat Anoki met een knuffel, die in de week van toegankelijkheid gegeven is aan instellingen/organisaties die zich extra inzetten om assistentiehonden en hun baasjes zich extra welkom te laten voelen

Je neemt die hond toch niet mee naar binnen ?! Zegt de medewerkster van het bloedlab verschrikt. Jawel, zeg ik, het is een assistentiehond, hij mag ook het ziekenhuis in dus hier ook, zeg ik resoluut.

Maar er mogen geen huisdieren mee naar binnen, probeert ze opnieuw en blijft in de deuropening staan. Het is een assistentiehond, Mevrouw, hij mag gewoon mee naar binnen! Leg ik opnieuw geduldig uit.

Maar gaat hij dan niet gek doen? De medewerkster is nog niet overtuigd en kijkt wat bang, maar ondertussen rij ik met mijn rolstoel alvast naar binnen, als teken dat ik toch echt MET hond naar binnen kom. Ik leg het verder uit; het is een assistentiehond die speciaal getraind is, hij gaat niet gek doen, hij is mee om mij te helpen.

Ik laat hem naast mij liggen in de afnamekamer. Want ik begrijp heus wel dat als je wat bang bent voor honden, Anoki best groot is. Terwijl Anoki rustig is gaan liggen, besluit de medewerkster dat het veilig is en begint de bloedafname voor te bereiden. Ondertussen is haar nieuwsgierigheid gewekt en vraagt ze wat voor taken hij heeft en hoe hij mij helpt. Ik leg het uit en haar ogen worden weer groot, nu van verbazing, kan hij dat allemaal? En hij is zo rustig. Dit herhaald ze zelfs een paar keer. Waarschijnlijk om zichzelf te overtuigen, dat er dus ook honden kunnen zijn die niet gek doen😂. Ik moest er ondertussen toch een beetje om grinniken en ben blij dat ik zo daadkrachtig naar binnen ben gegaan en daardoor de discussie redelijk kort bleef en positief werd afgesloten.

Ik was zelf niet zo lekker, dus ik wilde perse dat Anoki dicht bij me zou blijven. Daarom straalde ik waarschijnlijk ook uit, geen discussies met mij vandaag. En dat werkte gelukkig😅. Vlak daarvoor had ik nog een afspraak op een andere voor ons onbekende plek, het b12 institute. Ik had daar een afspraak en had niet van te voren gemeld dat ik een assistentiehond mee had. Meestal doe ik dat wel, om discussies aan de deur te vermijden.

Het grappige was dat ik daar met dezelfde houding binnen kwam en ze daar heel anders reageerden. Ze vonden hem fantastisch en zooooo mooi en de medewerksters onderling zeiden meteen, die hond mag je niet afleiden! Dat was een fijn welkom!

De toegankelijkheid van assistentie-honden zal nog best een tijdje aandacht nodig hebben. Maar wat was ik blij en trots dat we gisteren weer heel wat mensen hebben kunnen laten zien dat een assistentie hond prima mee naar binnen kan😄🐕.

*Op de foto staat Anoki met een knuffel, die in de week van toegankelijkheid gegeven is aan instellingen/organisaties die zich extra inzetten om assistentiehonden en hun baasjes zich extra welkom te laten voelen.

Wandelen met de vogeltjes

Anoki, Mishu en Milo🐕🐦🐦

Gisteravond maakten we een wandeling, de vogels gingen ook mee.

T. wilde graag dat ze bij mij zaten omdat hij het vervelend vind dat hij steeds aangesproken wordt op straat over zijn vogels. De meeste vragen die hij krijgt zijn hetzelfde en ik begrijp goed dat hij dat vervelend vind want het is zo herkenbaar met mijn “lassie-hulphond”.

De vogels zaten dus bij mij op de rolstoel, op mijn knieën, zo kon ik ze zelf ook goed in de gaten houden. En ik geef toe, het ziet er wel heel schattig uit, twee van die vogeltjes op schoot. (Zie ook de foto)

In het bos kwam ik een oude vrouw tegen. Ze komt naast me staan en zegt, zooooo dat ziet er leuk uit, wijzend op de vogels. Ja, zeg ik, zeker leuk, alleen heeft er 1 op mijn broek gepoept en ik wijs het poepje aan met een grote glimlach. Jeetje, zegt de oude vrouw, zijn ze zomaar bij je komen zitten? Even raak ik in de war, zou ze dat echt denken? Ik leg uit dat ze van mijn zoontje zijn, die ondertussen ver vooruit is gelopen om onder het gesprek uit te komen. Ze knikt even en ik denk dat ze het begrijpt.

Dan vraagt ze of ze een foto van ze mag maken, want ze vind het zo bijzonder. Is goed, zeg ik, dat kost dan 5 euro. Ze kijkt me aan en ik lach vriendelijk, ze grinnikt en dan pakt ze haar mobieltje en maakt een foto.

Even is ze stil en dan zegt ze. Het lijkt net of ze tegen je praten. Ze kennen jou. Ik leg nog een keer uit dat ze me idd kennen en dat ze van mijn zoontje zijn. Ik raak even afgeleid doordat T. al erg ver vooruit is gelopen en wens haar snel een goede avond en rij verder. Als ik bijna thuis ben, maar ik een spontaan filmpje van Milo en ik begrijp meteen waarom de oude vrouw het zei….

In gesprek met Milo🐦

Aangeleerd of aangeboren?

Gisteren was ik met de kittens aan het spelen en zat ik op de grond.

Na een tijdje kreeg ik flink pijn in mijn rug. Anoki lag al tegen me aan voordat ik goed en wel op de grond lag.

Ik hoef hem op zo’n moment niet te roepen of een commando te geven. Hij doet dit uit zichzelf.

Doordat hij tegen me aan ligt, voel ik me prettiger, veiliger en het werkt ontspannend.

Ondertussen kroop er een kitten, Sunny, bovenop mij, zie ook de foto die mijn zoontje maakte.

Waarom Sunny zo ging liggen blijft natuurlijk gissen. Maar als je nadenkt over aangeboren en aangeleerd gedrag is dit wel een mooie. Zou hij Anoki zijn gedrag kopiëren? Vond hij het op dat moment gewoon een fijn plekje? Of zou hij hebben aangevoeld dat het voor mij heel fijn was?

Het maakte mij op dat moment in ieder geval heel gelukkig en de pijn zakte snel. Dubbel geluk❤🐕🐈❤

Anoki en de drugshandel

Toen we een tijdje geleden op vakantie waren in Spanje viel het me mee hoe snel Anoki zich aanpaste. We hadden een groot huis gehuurd samen met vrienden. Anoki was met deze groep vrienden wel bekend maar op deze plek en deze samenstelling waren we zo nog niet eerder op reis geweest. Maar Anoki is volwassen geworden en vind snel zijn rust. Hij bestudeerde de eerste dagen hoe onze vakantie huisgenoten zich gedroegen en accepteerde de nieuwe situatie moeiteloos.

Het huis had meerdere terrassen en een tuin. De tuin lag aan de straatkant, waar meerdere woningen stonden en redelijk wat verkeer doorheen ging. Het viel al snel op dat Anoki op bepaalde auto’s reageerde. Ik stoorde mij er een beetje aan omdat ik er niet van hou als hij gaat blaffen. Maar ook schoot door mijn hoofd. Als hij blaft heeft hij daar een reden voor, ook al is die voor mij niet altijd duidelijk.

Halverwege de vakantie kregen we op een avond bezoek van de Spaanse politie. Ik schrok er zelf een beetje van want ik dacht dat Anoki wel zou reageren. Maar dat deed hij niet. De politie maakte duidelijk dat ze iemand zochten maar wij herkende de naam niet die ze noemden en gelukkig lieten ze het daarbij en vertrokken weer. Anoki bleef verder rustig, dus ik vertrouwde er ook op dat we geen ongewenste bezoeker hadden op ons terrein. Toch wel fijn zo’n “waakhond”. 😉

Niks aan het handje dus…..maar Anoki bleef wel regelmatig aanslaan als er auto’s stopte bij het huis aan de overkant.

Ik besloot eens te kijken wat er gebeurde bij het huis en zag dat er pakketjes over de schutting werden gegooid. En langzaam begon bij mij het kwartje te vallen.

In de raamopening van het huis aan de overkant zat ook elke middag een oude dame. Ze zwaaide altijd naar mij en probeerde een praatje te maken. Mijn Spaans is echter waardeloos, maar de oude dame liet zich daardoor niet uit het veld slaan en maakte met gebaren toch telkens een “praatje” met mij. Ik vond het leuk en zwaaide en gebaarde terug.

Op een nacht lag ik wakker en hoorde ik de hele nacht door auto’s stoppen en weer wegrijden bij het huis aan de overkant. Toch wel heel vreemd…

Aan het einde van de vakantie spraken we de “klusjesman” van ons vakantiehuis. We konden het niet laten en vroegen voorzichtig of hij wist waarom er zoveel auto verkeer was in de straat die pakketjes afleverden. Hij voelde zich er zichtbaar ongemakkelijk bij, maar vertelde dat het een drugspand was en dat er verhandelt werd. Ik schoot in de lach! Dat was het dus! Al die auto’s dat waren dealers en gebruikers geweest, we hadden gewoon een drugspand aan de overkant van ons vakantiehuis. En de oude dame, die hield toezicht vanuit het raam, ze was een heuse “drugsbarones”.

Onderweg naar huis, realiseerde ik me dat ik regelmatig het grapje gebruik dat Anoki eerst drugsopsporingshond is geweest voor hij hulphond werd. (dit zeg ik als hij zijn lange neus in een tas oid steekt) Maar nu bleek dus, dat hij keurig had aangegeven dat die auto’s in de straat niet pluis waren. Misschien zat er in mijn grapje, toch (onbewust) een kern van waarheid. Ik zeg, goed gedaan Anoki, we houden het “grapje” er gewoon in!

Vliegen met je assistentiehond

Vanwege vele vragen, hierbij een wat uitgebreidere uitleg over hoe dat gaat, vliegen met je assistentiehond.

Wij zijn erg blij dat we zo af en toe een vakantie kunnen boeken en dan met het vliegtuig kunnen reizen. We gaan ook heel graag met de auto, maar voor de bestemmingen verder weg is een vliegtuig toch gewoon heel handig.😉

Om te vliegen met beperkte mobiliteit is er wat voorbereiding nodig. Inmiddels weet ik nu goed wat er kan, met b.v. rolstoel, assistentie en medische bagage. Het vliegen met je assistentiehond vraagt ook wat voorbereiding. De regels verschillen per vliegtuigmaatschappij en per land. Het is voor mij dus elke keer de kunst om daar even achter te komen. Veel staat online vermeld, maar je ontkomt eigenlijk ook nooit aan de nodige telefoontjes met de luchtvaartmaatschappij.

Met de dierenarts overleg ik altijd even, wat zij nog adviseren. Omdat de richtlijnen en bijzonderheden per land verschillen. Soms is er ook een gezondheidsverklaring nodig die vlak van te voren door de dierenarts wordt afgegeven.

Op de luchthaven loopt bij mij meestal de spanning wat op, omdat ik het te druk vind en me toch altijd erg bekeken voel, a la de mevrouw in de rolstoel met Lassie ;-). Anoki gaat dan uit zichzelf mijn persoonlijke ruimte vergroten en doet dat heel kalm, door tussen mij en anderen in te gaan staan, evt. draait hij zo dat de ander een stap achteruit moet doen.

Tijdens de security check is het meestal zo dat ik gefouilleerd wordt en dat ze willen dat Anoki door iemand anders vastgehouden wordt, meestal mag dit mijn man zijn. In ieder geval blijft Anoki altijd in de buurt waar ik hem kan zien en hij mij. Het liefst doet Anoki de check mee met de beveiliger en soms mag dat ook, hij tikt dan met zijn neus de plekken aan waar ze gefouilleerd hebben. Afgelopen reis stond Anoki net even iets verder bij mijn man. Toen ze begonnen met fouilleren wilde hij perse naar mij toe en sprong zo naar voren, ik legde het uit aan de beveiliger waarom hij dat deed en hij mocht verder bij mij blijven. Achteraf gaven ze ons complimenten en dat ze de reactie van Anoki zo mooi vonden en onze band liet zien. (dan ben je wel even heel trots)😊

Bij het boarden mogen we meestal als eerste, hierdoor kunnen we rustig instappen en is er alle tijd. Omdat ik ook een mobiele beperking heb, mag ik niet bij de nooduitgang zitten. Dit houd in dat je je dus samen met je hond in een rijtje moet “schikken”. Je hond mag (in principe) ook niet op een stoel, hij moet bij het voeteneind blijven zitten of liggen, dit is met een grote hond best krap. Maar….. mijn ervaring is dat het cabinepersoneel altijd bereid is om te kijken of er een stoel vrij is, waardoor er meer vloerruimte komt. Het vliegtuig moet dan niet al proppie vol zitten, dan is er gewoon geen extra plek.

Mijn ervaring is dat een hond die veel gewend is, niet veel last heeft van het vliegen. Ik masseer wel altijd even zijn oren tijdens het opstijgen en landen. Ik ben zelf niet gek op vliegen. En voor mij is het de tijd uitzitten, en je erbij neerleggen. Anoki is heel rustig, maar volgens mij is het zijn hobby ook niet, het leukste moment vind ik als de andere passagiers gaan uitstappen. Ik blijf dan zitten tot mijn rolstoel gehaald is. Alle andere passagiers komen dan voorbij, de gezichtsuitdrukkingen zijn geweldig als ze opeens een hond zien, die ze de hele vlucht niet hebben opgemerkt.

Het gebeuren erna is niet meer zo spannend, het land waarin we aankomen, bied soms assistentie, of je nu wil of niet. Maar dat is (met gebaren) altijd wel goed te regelen. We hebben ook weleens bij aankomst een 100% controle gehad met inzet van beveiligings honden. Ik vond dat zelf nogal indrukwekkend, maar zodra ze ons en Anoki zagen, haalden ze hun honden weg. Want de hond reageerde niet heel vriendelijk.😳

Dus over het algemeen kan ik zeggen dat mijn ervaringen met vliegen met je assistentiehond prima te doen zijn. Het vraagt wat voorbereiding, maar dan kom je wel op leuke plekken in de wereld!

De mevrouw in de rolstoel met Lassie

Wat doe je als je de kans krijgt om met kerst en oud en nieuw op Curaçao door te brengen??? Dan ga je natuurlijk!!!

Vlak voor kerst vertrokken we met het gezin en Anoki voor warme feestdagen naar het zonnige Curaçao. Voor we gingen heb ik er goed over nagedacht of ik Anoki mee zou nemen, al snel besloot ik dat het voor hem en mij beter was als hij meeging. Anoki had al eerder gevlogen en komt natuurlijk zelf van Mallorca, dus ook de warmte is hem niet onbekend. Bovendien hebben we de reis heel goed voorbereid (lees; toestemmingen gevraagd voor de toegang van de hulphond op alle plekken waar we naar toe wilden, dierenarts controles, gezondheidsverklaringen, etc.)

Op Schiphol liet hij zien dat hij de drukte prima aankon, ook de controles waren geen probleem, toen ik gefouilleerd werd deed hij mee en checkte samen met zijn lange neus en de douane of alles oké was met mij. Dat vonden ze natuurlijk prachtig! In het vliegtuig vonden de stewardessen het zielig dat we zo weinig ruimte hadden en regelde een extra vrije plek voor ons. Anoki was heel rustig in het vliegtuig, en de reis verliep dan ook goed.

Op curaçao was het even wennen met de warmte, Anoki paste zich meteen aan, hij paste zijn energielevel aan op het leven daar. De eerste dagen werden we vaak aangesproken dat Anoki niet welkom was. Dat was even slikken. Maar gelukkig was ik assertief genoeg om telkens opnieuw uit te leggen dat we toestemming hadden om de hulphond overal mee naar toe te nemen. En dat hielp. Na een dag of 4 kende iedereen ons en hielp de security ons zelf door iedereen in te lichten dat “de mevrouw met de rolstoel en de Lassiehond” overal naar binnen mochten.

Het werd mij eigenlijk toen ook pas goed duidelijk dat ze het begrip hulphond niet kennen op Curaçao en we hebben toen bij een aantal mensen uitgelegd wat Anoki allemaal kan en dit zorgde voor nog meer begrip. Vooral omdat Anoki ook heel mooi gedrag liet zien.

Er waren die dagen ook veel BN-ers in het gebied waar wij waren. Maar ik geloof toch dat Anoki de meeste fans had, ze maakte zelfs foto’s van hem. En overal waar we kwamen hoorde we; Lassie!!!! Ik vond al die aandacht soms best moeilijk, maar Anoki had het helemaal onder controle en zorgde goed voor mij. Raapte ook spullen voor mij op en vond het lichtknopje in het hotel erg interessant om te bedienen. Ondertussen genoten wij van de warme feestdagen en het prachtige eiland.

Op de terugweg was het mega druk op het vliegveld en Anoki liet zien hoe goed hij mijn persoonlijk ruimte kon beschermen en hoe hij Edwin en de kinderen kon terug vinden in de drukte. De vakantie bleek naast veel plezier en ontspanning ook een mega training te zijn voor ons beide. Het heeft ons laten groeien en nog meer vertrouwen gegeven in alle avonturen die we in 2018 willen aangaan!

Mediatraining bij Inholland

Vandaag een ongebruikelijke hulphondentraining gedaan! Mediatraining 🙂

De studenten van de Hogeschool Inholland hadden vandaag als opdracht een live uitzending te organiseren in de tv studio van hun school. Ze hadden daarvoor gasten uitgenodigd die werden geïnterviewd over hun speciale dier. Een van de gasten was helaas verhinderd en wij mochten invallen.

Dit hebben we gekoppeld aan de hulphondentraining die al gepland stond voor vandaag. Een echte win win situatie want zo waren de studenten blij met een vervangende gast en konden wij Anoki een heuse mediatraining geven met echte camara’s en opnames. Dit komt vast nog eens van pas met ons ambassadeurschap.

Anoki blijkt toch een echte Lassie te zijn, want hij draait zijn pootje er niet voor om, of toch wel…. hij had al snel door dat hij de harten kon veroveren van de studenten door super schattig op de bank te gaan liggen. Eerst even het dekentje goed leggen natuurlijk en daarna hup met 4 pootjes in de lucht! Hoe leuk kan een mediatraining zijn ??? (zie de foto’s)

 

* met dank aan Sandra Dekker voor het maken van de foto’s

 

Ik zit wel ergens mee…

Basistest gehaald

Yes, we hebben de basistest gehaald!!! Dit houd in dat Anoki alle basisvaardigheden goed onder de knie heeft. En we een volgend deel van de hulphondentraining gaan doen. Hier zal de nadruk meer liggen op de specifieke hulphondenhandelingen. Echt vet leuk, en natuurlijk ook super leuk om te zien, maar…..ik zit wel ergens mee.

Heel veel aangesproken

De laatste tijd worden we heel veel aangesproken op straat, in de winkel, bij de fysio, in het bos, echt overal! We vinden het heel leuk om te vertellen over de opleiding en hoe het gaat, alleen kost mij dat ook heel veel tijd en energie. Het is namelijk niet 1 keer per dag, maar wel 10 tot 20 keer en dat elke dag weer! Dit maakt het trainen van de specifieke handelingen extra moeilijk. Want vaak is het voor ons ook nog even zoeken naar hoe we de handelingen precies gaan uitvoeren of aanleren.

Puzzel oplossen

Je kunt het misschien vergelijken met dat je een ingewikkelde kruiswoordpuzzel aan het maken bent en telkens als je denkt dat je de oplossing weet dan gaat de telefoon naast je heel hard af. Mega vervelend, want nadat je het telefoongesprek hebt afgehandeld, weet je de oplossing niet meer waar je net mee bezig was.

Helpen

Ik zou het dus echt super tof vinden als jullie mij daarbij willen helpen! Zie je Anoki en mij ergens? Schenk ons je grootste glimlach en laat ons lekker trainen. Zo kunnen we ons beide goed concentreren en kunnen we heerlijk verder met de opleiding. Zie je iemand anders ons aanspreken, die toevallig dit blog niet heeft gelezen 😉 neem het gesprek dan gerust even over, zodat Anoki en ik weer verder kunnen.

Scherven en geluk

Anoki liet vandaag zien dat hij een goed begin heeft gemaakt met het helpen bij de boodschappen. Hij heeft zijn eerste pakje thee aangegeven en pootjes op geoefend bij de loopband en dit terwijl het flink druk was in de winkel en er ook nog eens een glazenpotje door de lucht vloog (dit gebeurde per ongeluk door een andere klant). Ik heb iets met scherven (en geluk), want tijdens de basistest viel er een glazen ovenschaal stuk (ook per ongeluk maar de schriktest hadden we meteen gehaald). Dus mijn dag kon niet meer stuk toen Anoki ondanks alle afleiding toch besloot mij het doosje thee aan te geven.