Tijd voor een profcheck voor……

Anoki loopt op een boomstam op aanwijzing. Fotocredits: Yvonne Mol

Elk jaar worden Anoki en ik als team getest, waarbij gekeken wordt of wij als team nog voldoende en naar tevredenheid functioneert.

Daarnaast kan ik vragen stellen aan mijn instructeur over dingen waar we tegen aan lopen of het aanleren van nieuwe vaardigheden.

Van de week was het weer tijd voor zo’n profcheck! Vooraf had ik mij er eigenlijk niet druk over gemaakt. Anoki is een hele stabiele hond en we krijgen vaak feedback uit mijn omgeving dus ik had er alle vertrouwen in dat we deze profcheck ook goed zouden doorlopen.

Toch kwamen er wel wat zenuwen toen het zover was. De test is vrij uitgebreid maar gelukkig is deze nu ook dynamisch ingericht waardoor het op een wat natuurlijke manier verloopt. We zijn een boodschapje gaan doen en onderweg kom je dan een hele hoop handelingen tegen (deuren openen en sluiten, apporteren, aangelijnd en los volgen, afleiding negeren, etc) en kreeg Anoki soms een extra opdracht, zoals bijvoorbeeld een minuutje los af liggen in de winkel vol met afleiding.

Er was ook tijd voor het aanleren van een andere manier om mijn jas aan te trekken ivm een schouderblessure. Echt super fijn om dat samen met je instructeur te doen. Zeker als je zelf pijn hebt is het soms even moeilijk om te bedenken hoe je iets op een andere manier ook kan doen.

De profcheck is dus best een hele “klus” maar goed verlopen en geeft ook weer rust en vertrouwen dat we het goed doen en weer heerlijk verder van elkaar kunnen genieten, op naar het volgende avontuur……

Zeker zo’n gevalletje van alles zelf willen doen?

• 

Vandaag moest ik een pakketje ophalen bij een DHL punt. Meestal vraag ik aan iemand anders om dat te doen, maar vandaag had ik de tijd dus reed ik er zelf naar toe.

Ik reed met mijn rolstoel naar de balie, waar ik erachter kwam dat het glazen raampje verrassend hoog zat. Ik kon nog net de aandacht trekken van de medewerkster door mijn hand in de lucht te steken en lieflijk te zwaaien met mijn ophaalberichtje. Ze begreep gelukkig de hint, boog zich half door het raampje, pakte mijn briefje aan en ging op zoek naar mijn pakketje.

Een paar minuten later komt ze zuchtend en steunend terug met het pakket in haar armen. “Het is wel zwaar!”, roept ze en bijna wil ze het pakketje door het glazen raampje naar beneden gooien op mijn schoot.

Ik zie dat dat niet goed gaat aflopen en dat ik het pakket ook niet van haar kan aanpakken omdat het te zwaar is en het raampje veels te hoog is. Ik vraag daarom snel of ze het bij de dichtsbijzijnde deur aan mij op schoot wil aangeven. Maar dan moet ik helemaal omlopen roept ze uit! Maar ze doet het toch.

Bij de deur zucht ze nog eens diep en zet het pakket bij mij op schoot. Mijn rolstoel kantelt nog net niet naar voren door het gewicht maar het lukt. Snel gooit ze de deur weer dicht, en roept nog net, zo lukt het wel he?! Ik moet een beetje lachen, want ik krijg geen gelegenheid om iets terug te roepen, maar het geeft niet, het zal idd wel lukken maar echt handig gaat het idd niet.

Als ik mij een beetje onhandig met het grote, zware pakket omdraai staat er een hele oude meneer voor me. Hij heeft een ontzettend vriendelijk gezicht, maar ziet eruit of hij bij een zuchtje wind al omvalt. Zal ik het even naar je auto tillen? zegt hij vriendelijk.

In een flits zie ik het voor me. Die super lieve oude meneer met gebogen rug mijn pakket dragen en dan bij de auto aangekomen omvallen van vermoeidheid of erger, een hartaanval, omdat het veels te zwaar was. Dus, neeeeee lieve meneer, dat hoeft niet! Ik zeg dat natuurlijk niet hardop  maar bedank hem en zeg dat het wel lukt.

Oh, zegt hij: Zeker zo’n gevalletje van alles zelf willen doen? En hij glimlacht breed.

Ik pis bijna in mijn broek van het lachen, en zeg jaaaa zo’n gevalletje en nu ga ik ook nog kijken hoeveel mensen ik kan aanrijden met mijn rolstoel op de weg naar buiten! Want ondertussen sta ik zo ingeparkeerd dat er nog maar 1 weg naar buiten is en dat is waar er nu een rij met mensen staan. De oude man lijkt verbaasd over mijn reactie, maar moedigt me aan en zegt: Ga je gang!

De laatste tijd hoor ik vaak dat mensen erg aan zich zelf denken in deze tijd. Dat zou natuurlijk kunnen maar gelukkig kom ik ook veel behulpzame mensen tegen en heb regelmatig wonderlijke en grappige gesprekken. Deze wilde ik dan graag ook even met jullie delen😀😀😀